Περίπου αυτή είναι η πλοκή ενός αγαπημένου βιβλίου που έγινε αξιοπρόσεκτη τηλεοπτική σειρά, και τώρα, revisited, δεν έχει τίποτε διαφορετικό η καινούργιο να πει σε επίπεδο ταξικών αντιπαραβολών και ανάπτυξης χαρακτήρων. Η επική σε βάθος τηλεοπτική παραγωγή 11 ωρών του BBC από το 1981, εξοπλισμένη με λαμπρούς ηθοποιούς στους πρώτους και δεύτερους ρόλους, εξερεύνησε όσο γινόταν περισσότερο την ψυχολογία ενός γοητευτικού οπορτουνιστή, ενός αναρριχητή με ανοιχτό ορίζοντα (τον υποδύεται ο Μάθιου Γκουντ, που συμπτωματικά έπαιξε το θύμα απέναντι σε έναν παρόμοιο χαρακτήρα, στο Matchpointτου Γούντι Άλεν) που ερωτεύτηκε το πνεύμα και τη σάρκα μιας οικογένειας.

Ο Βον έγραψε το μυθιστόρημά του το 1940 και περιγράφει κι εκείνος, όπως και άλλοι σύγχρονοί του, τη συμβολική αμφιφυλοφυλία του Μεσοπολέμου, μιας μεταβατικής και ορμητικής εποχής, όχι τόσο τρελή όσο τα ‘20s, ούτε φυσικά οργανωμένα εργατική όσο τα χρόνια που ακολούθησαν το τραύμα του δεύτερου πολέμου. Ο Τσαρλς είναι ο κινητήριος μοχλός για τη βουτιά στα ήθη μιας εποχής και η χειραψία μας με τα πρόσωπα που αποτελούν το βράχο της παλιάς γενιάς (ο ερημίτης και μονήρης πατέρας του, τα σνομπ «πεθερικά» του) και την αβεβαιότητα της νεότερης.

Η περίοδος δίνει την αφορμή για αψεγάδιαστη αναπαράσταση στα σκηνικά και στα κοστούμια, στο αριστοκρατικό φόντο της Αγγλίας και της Βενετίας αλλά και στην decca του αδελφού Σεμπάστιαν στο Μαρόκο. Δεν διαθέτει ωστόσο ούτε την πλαστική διακριτικότητα του Άιβορι, ούτε τη χρωματικά και ερμηνευτικά ακραία πρόταση της Εξιλέωσης, που κι εκείνη θίγει ένα διαφορετικό αλλά μυθιστορηματικό τρίγωνο. Οι νέοι πρωταγωνιστές δεν με ενόχλησαν, αλλά δεν έβλεπα την ώρα να εμφανιστεί η αινιγματική κυρία Μαρτσμέιντ της Έμα Τόμπσον, με τα σχόλια, τις παρατηρήσεις και κυρίως το επιτιμητικό, έγκυο βλέμμα της καθολικής που κακοβλέπει έναν άθεο παρία - μάνα άλλης εποχής και κάστας.