ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ

 

Έπειτα από μια καθαρά υποστηρικτική ερμηνεία συνόλου στο Joy του Ντέιβιντ Ο'Ράσελ και μια συγκρατημένη, μεστή παρουσία στον Αρχάριο της Νάνσι Μέγιερς (σημειώνω, την αγαπημένη ταινία της περασμένης χρονιάς για τον Κουέντιν Ταραντίνο και τις εκκεντρικές λίστες του), ο Ρόμπερτ ντε Νίρο κάνει, τελικά, εδώ αυτό που συνηθίζει: να εκτελεί αναντίρρητα τις εντολές του σκηνοθέτη του ως Άτακτος Παππούς του εγγονού Ζακ Έφρον, ο οποίος τον συνοδεύει στη Φλόριντα μετά τον θάνατο της επί 40 χρόνια συζύγου του – και μπορείτε να υποθέσετε με ευκολία πως στη διαδρομή συμβαίνουν μπλεξίματα, μπερδέματα, μια σκέτη κόλαση, με γκόμενες, ναρκωτικά, συμμορίες, αστυνομίες και τα ρέστα. Τα ρέστα του προσπαθεί να δώσει για να σοκάρει και ο Ντε Νίρο, με την υπογραφή του Βρετανού Νταν Μέιζερ, ο οποίος είναι συνυπεύθυνος στο σενάριο του Μπόρατ και του Άλι Τζι του Σάσα Μπάρον Κόεν, άρα ειδικεύεται στο χοντρό, παρεξηγήσιμο χιούμορ, με μια υποψία υπονόμευσης προς τα αμερικανικά ήθη της νεανικής ιδιωτείας. Αλλά, δυστυχώς, δεν του βγαίνει η ας πούμε προσβλητική πλάκα, όπως στον Μπόρατ, πρώτον διότι δεν διαθέτει έναν χαρακτήρα τόσο εξωγήινο όσο ο Μπόρατ και, δεύτερον, γιατί το συνταίριασμα του ασυγκράτητου γηραιού μπερμπάντη με μυστικό παρελθόν στις Ειδικές Δυνάμεις με τον άκαμπτο νεαρό με το ωραίο πρόσωπο (τον αποκαλούν συχνά λεσβία!), το γραμμωμένο σώμα (που δείχνει συνεχώς) και τα συντηρητικά κολλήματα του δικηγοράκου στην εταιρεία του μπαμπά μυρίζει σύμβαση από μακριά. Απομένουν μερικές αστείες στιγμές ένοχου γέλιου, ίσως και ως σωματικό αντανακλαστικό απέναντι σε έναν ορυμαγδό άσφαιρων πυρών.