Με την υποστήριξη και τη συνδρομή στην παραγωγή του Άλεξ δε λα Ιγλέσια, ο Ζοέ Μπεριατούα κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με μια ιστορία ενηλικίωσης όπου η παραβατικότητα εκφράζεται ολομέτωπα, μακριά από ντελικάτες ευαισθησίες και παρεξηγήσιμα μισόλογα. Αυτό συμβαίνει διότι ο βασικός ήρωας, ο Αρίτζ, αντιδράει άτσαλα στο νταηλίκι, αντιγυρίζοντας την απόρριψη από μια συμμαθήτρια και τον εξευτελισμό από έναν πιο δυνατό συμμαθητή του με ευθεία αντεπίθεση, στο ξεκίνημα κιόλας του έργου. Αμέσως, ο μοναχικός πρωταγωνιστής «ζευγαρώνει» με έναν συνομήλικο που τουλάχιστον προσπαθεί να τον στηρίξει και να τον σώσει από τα χειρότερα, και σύντομα στην παρέα προστίθεται το κορίτσι, που είναι επίσης τραχύ, ντύνεται με αγορίστικα ρούχα και θα κληθεί να διαλέξει έναν από τους δύο – ή και τους δύο, αν πρέπει να σκεφτεί τις παρενέργειες από ενδεχόμενη απόρριψη.

 

Ο Μπεριατούα συνδυάζει, χωρίς να κρύβει τη διπλή του επίδραση, δηλαδή το τρίο του Γκοντάρ στο Bande à part, όταν το σκάνε από τις μικροκλοπές τους και περιπλανιούνται χαριτωμένοι στους δρόμους και το εγκαταλελειμμένο σπίτι που έχουν ζεστάνει με τις παρεμβάσεις τους, και κυρίως τη συμμορία του Κιούμπρικ από το Κουρδιστό Πορτοκάλι, με κλασική μουσική (χωρίς, ευτυχώς, την αργή κίνηση) να πλαισιώνει τη βία και την εναλλαγή της εξουσιαστικής συμπεριφοράς. Χωρίς αυτά, οι Ήρωες του Κακού, σαν τα άνθη του Μποντλέρ, αλλά άχαρα ειπωμένα, θα ήταν μια ακόμη ματιά στην κόψη της εφηβείας, με πισωγυρίσματα και επαναλήψεις, υπερβολές και άνισες ερμηνείες – ξεχωρίζει ο φίλος του Αρίτζ, ο Εμίλιο Παλάθιος.