Μοναχικοί ταξιδιώτες σε μια μαγική αυτοκινητάδα και πολλές στάσεις για γλυκά τίποτε και βαριά ενδοσκόπηση: ο Ντέιβιντ και η Σάρα ξοδεύουν τη δίωρη διαδρομή που σκηνοθέτησε ο αμερικανοτραφής Κορεάτης Κογκονάντα (After Young) σε ένα ατελείωτο ραντεβού αυτοπροστασίας και εξομολόγησης, φλύαρο και επαναλαμβανόμενο, διανθισμένο με υπαρξιακά τσιτάτα και ρομαντικά κλισέ που αναιρούνται γρήγορα μήπως και κάποιος δεν καταλάβει πως όλα είναι meta. Κάπου ανάμεσα στην εξαιρετικά δημοφιλή Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού και τη λησμονημένη κομεντί Defending your life, όπου ο δύσμοιρος Άλμπερτ Μπρουκς προσπαθούσε αναδρομικά να υπερασπιστεί το ρεζίλι της ζωής του απέναντι στην τέλεια Μέριλ Στριπ, το Μεγάλο όμορφο τολμηρό ταξίδι είναι βασικά μια αισθηματική αλχημεία στη φλέβα της εξίσου παρακινδυνευμένης και γλυκερής υβριδικής κομεντί Τρεις χιλιάδες χρόνια προσμονής με την Τίλντα Σουίντον και τον Ίντρις Έλμπα, λοξής στην προσέγγιση, αν και εν τέλει συμβατικότατης στις προθέσεις. Είναι πολύ δύσκολο να κοπιάρεις το καφκικό μαρτύριο του Τζόελ και της Κλέμενταϊν, αλλά και το μυαλό του Τσάρλι Κάουφμαν, και το καρτποσταλικό ταξίδι με τις πόρτες που ανοίγουν οι δυο διστακτικοί, πληγωμένοι συνοδοιπόροι για να γιατροπορέψουν στην αρχή τα στοιβαγμένα τραύματα από το παρελθόν και να μπορέσουν στη συνέχεια να δουν καθαρά και ελεύθερα αν αξίζει να περάσουν μια ζωή μαζί εξατμίζεται σαν ταχυδακτυλουργικό τρικ και ακυρώνεται από ένα δραματικά άδοξο φινάλε. Απομένει η όρεξη που δείχνουν (κυρίως) ο Φάρελ με τη Ρόμπι, ενώ ο Κλάιν με την Γουόλερ-Μπριτζ απλώς παρίστανται ως υπενθύμιση του μεγαλείου του All that jazz όσον αφορά το τι σημαίνει να κοιτάς με θάρρος και θράσος όλα όσα έζησες και να μπήγεις φαντασμαγορικά το μαχαίρι στην αιμόφυρτη μνήμη.