Όταν οι αρχές αρνήθηκαν να φέρουν τις δημόσιες συγκοινωνίες στην περιοχή του, επικαλούμενες την κακή κατάσταση των δρόμων, ο Βιτάλ πήρε το τιμόνι του λεωφορείου της διαδρομής 47 για να τους αποδείξει πως έκαναν λάθος. Στην πορεία, η διαδρομή αυτή εξελίχθηκε σε μια μαζική γιορτή για την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης. Το Torre Baró πήρε το λεωφορείο του και ο Βιτάλ έγινε η ενσάρκωση του λαϊκού ήρωα.

 

Mετά το Mediterraneo: Τhe law of the sea, που αφορούσε την προσφυγική κρίση του ’15 στη Μεσόγειο και τον έφερε για γυρίσματα στα μέρη μας, ο Ισπανός Mαρσέλ Μπαρένα επιστρέφει στην πατρίδα του και εμπνέεται και πάλι από μια αληθινή ιστορία, εκείνη του Μανόλο Βιτάλ, ενός λαϊκού ήρωα της Βαρκελώνης, που στα τέλη των ’70s προσπάθησε να πείσει τις δημοτικές αρχές να φέρουν τις αστικές συγκοινωνίες στα προάστια της πόλης, όπου είχαν καταφύγει πολιτικοί πρόσφυγες από την ισπανική επαρχία πριν από μερικά χρόνια, χτίζοντας τα σπίτια τους με τα ίδια τους τα χέρια.

 

Αυτήν τη φορά ο Μπαρένα δεν εφησυχάζει κινηματογραφικά στο πολιτικά σημαίνον και δίκαιο του πραγματευόμενου κοινωνικού ζητήματος αλλά παιδεύει λίγο παραπάνω τη δραματουργία του, μοιράζοντας το ενδιαφέρον μεταξύ των μαχών του Βιτάλ απέναντι στο σύστημα και των ζωών οικείων και γειτόνων. Οι διάλογοι κάποτε παραπέμπουν σε κήρυγμα, αλλά το 47 είναι μια ταινία που απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα και, από μια πλευρά, είναι πολύ πιο τίμια η προσέγγισή του από την εστέτ μιας φεστιβαλικής δημιουργίας που οικειοποιείται το λαϊκό δράμα, στοχεύοντας σε ένα τρίτο, μεσοαστικό και μεγαλοαστικό κοινό.

 

Είναι αμφίβολο, βέβαια, αν το δράμα της ταινίας θα αγγίξει τις συναισθηματικές χορδές ενός κοινού εκτός Ισπανίας –για να μη γράψουμε εκτός Καταλονίας– όταν, για παράδειγμα, η συναισθηματική κορύφωσή του έρχεται με την εκτέλεση του αντικαθεστωτικού τραγουδιού «Gallo Rojo, Gallo Negro». Ωστόσο, ο Μπαρένα γνωρίζει ποια κουμπιά πρέπει να πατήσει για να εξάρει το (δικαιολογημένο) αίσθημα οργής θεατών άλλων ευρωπαϊκών κρατών για τις παγιωμένες περιφερειακές ανισότητες, παρά την πάροδο δεκαετιών από τα γεγονότα της ταινίας, και καταδεικνύει εύστοχα μια γενικευμένη, πικρή αλήθεια: αν η κατάχρηση του μονοπωλίου της βίας είναι η βασική μέθοδος καταστολής ενός αστυνομικού κράτους, η γραφειοκρατία μπορεί να είναι εκείνη ενός δημοκρατικού.