Μπορεί οι queer αφηγήσεις να πληθαίνουν, ωστόσο παραμένει το έλλειμμα σε queer ταινίες απευθυνόμενες στο εφηβικό κοινό, δηλαδή σε μια ηλικία όπου μπορεί να αποδειχθούν, μεταξύ άλλων, ακόμα πιο χρήσιμες. Δεν μπορούμε παρά να χαιρετίσουμε μια ταινία που αναλαμβάνει περήφανα αυτό τον ρόλο, απευθυνόμενη πρωτίστως σε νεανικό κοινό που βρίσκεται σε μια φάση και σε μια κατάσταση εφάμιλλη του ανήλικου ήρωα, ο οποίος τώρα ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του.

 

Η σύγκρουση με την ετεροφυλόφιλη πατρική φιγούρα υπογραμμίζεται, χωρίς να διογκώνεται για να μας χειραγωγήσει συναισθηματικά, η αμφιθυμία του κεντρικού χαρακτήρα αναδεικνύεται με έγνοια και κατανόηση και η σχέση του με το αγόρι που προκαλεί την ερωτική του αφύπνιση καταγράφεται με τρυφερότητα, κάποτε ίσως πιο καλλωπισμένα, αλλά με πλήρη συνείδηση ενός ευρύτερου κοινού στο οποίο απευθύνεται – εμφανώς, οι δημιουργοί της ταινίας δεν θέλουν να δουν την ταινία τους μόνο οι (ως επί το πλείστον) ενήλικοι θαμώνες των φεστιβάλ. Αν υποθέσουμε ότι σκοπός μιας κινηματογραφικής κριτικής είναι (και) να εξετάσει κατά πόσο μια ταινία εκπληρώνει τελικά τους στόχους που έθεσε –και όχι κατά πόσο ταυτίστηκε με την ταινία που θέλαμε να δούμε– οι δημιουργοί του Young Hearts έκαναν καλή δουλειά.