Με την άνοδο ιστοσελίδων όπως τo 9gag και την εδραίωση της κουλτούρας των memes, αυξήθηκαν και οι ταινίες που αποτελούν το φιλμικό ανάλογο ενός meme. Eίναι άλλο μια ταινία να μην παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της και άλλο να κατασκευάζεται από την αρχή ως το τέλος σαν ένα ασόβαρο, επιτηδευμένα αφτιασίδωτο ανέκδοτο, σαν το «Cocaine Bear».

 

Αυτοαναιρείται στη δεύτερη περίπτωση, αφενός γιατί cult δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι, και αφετέρου επειδή, ειδικά όταν πρόκειται για στουντιακές παραγωγές, το «κακό» αποτέλεσμα είναι επιτηδευμένο, δεν προέκυψε έτσι, από την έλλειψη πόρων και την πλημμελή τεχνογνωσία. Οι πραγματικές «κακές ταινίες που αγαπάμε», όπως είθισται να τις αποκαλούμε, αντιμετωπίζουν τόσο το (όποιο) δράμα τους όσο και την κατασκευή τους με μια στοιχειώδη σοβαρότητα και καταλήγουν ακουσίως πλην (παραπάνω από) επαρκώς ψυχαγωγικές.

 

Ο Τζούλιους Έιβερι, σκηνοθέτης του αμετροεπούς Overlord και της χαμένης ευκαιρίας του Samaritan με τον Σταλόνε, πιστεύει στο δράμα δαιμονισμού του, επιστρατεύει όποιο πιθανό και απίθανο κλισέ του είδους για να μας τρομάξει και αποτυγχάνει. Ευτυχεί, όμως, να έχει στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Ράσελ Κρόου. Ο Αυστραλός σταρ εδώ θυμίζει τον Μπράντο, όταν δεν έδινε δεκάρα και έκανε την πλάκα του, ή τον Τζακ Νίκολσον, όταν καταλαμβανόταν από την περσόνα του, και πλάθει μια πραγματικά αξέχαστη, over the top φιγούρα εξορκιστή, επιστρατεύοντας μια αδιανόητη ιταλιάνικη προφορά, εφευρίσκοντας μια σειρά από σπαρταριστά, ανακυκλούμενα τικ –«κούκου»‒ αλλά και γυρνώντας τη μηχανή στο σοβαρό mode, όποτε είναι πραγματικά απαραίτητο, ώστε να μην παίζει και σε εντελώς «άλλη» ταινία.

 

Ο Έιβερι τον σεγοντάρει, όταν μπορεί – στην πρόκληση του δαίμονα ότι γνωρίζει ποιος είναι ο χειρότερός του φόβος του, ο Ιταλός εξορκιστής απαντά «ναι, να πάρει η Γαλλία το Μουντιάλ», μια ατάκα που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί εύρημα του ηθοποιού και είναι πραγματικό ευτύχημα που παρέμεινε στο τελικό cut. Τι σημασία έχει αν ο πατέρας Γκαμπριέλε Άμορθ ήταν πραγματικό πρόσωπο, με πλούσια προϋπηρεσία στο «επάγγελμα», και αν ο Γουίλιαμ Φρίντκιν του αφιέρωσε ολόκληρη ταινία. Ο Ράσελ Κρόου κάνει τον χαρακτήρα εντελώς δικό του, σε μια εμφάνιση που πραγματικά πρέπει να δεις για να πιστέψεις. Και θα πιστέψεις, αλλά όχι με τον τρόπο που υπαγορεύει το θρησκόληπτο πνεύμα του σεναρίου της ταινίας.