Στην αρχή του Kandahar ο κεντρικός ήρωας και ο συνεργάτης του βρίσκονται στην εμπόλεμη ζώνη του Αφγανιστάν, παριστάνοντας τους τεχνικούς τηλεπικοινωνιών, ενώ στην πραγματικότητα εργάζονται για την ΜΙ6 και τη CIA και στήνουν επίθεση σε μια στρατηγική θέση των Ταλιμπάν. Όταν μια ομάδα των τελευταίων τούς υποψιάζεται, ο ήρωας τούς καλεί να έρθουν κοντά του για να τους δείξει κάτι στο κινητό του. Επειδή φέρει τα χαρακτηριστικά του Τζέραρντ Μπάτλερ, δικαιολογημένα πιστεύεις ότι, μόλις τον πλησιάσουν, θα τους εξολοθρεύσει όλους, σε μια συνηθισμένη επίδειξη των δολοφονικών αρετών της action περσόνας του πρωταγωνιστή. Τελικά, απλώς τους δείχνει ότι το κινητό του έχει καλύτερο σήμα, χάρη στην τεχνική παρέμβασή του, και διώχνει τις υποψίες τους. Ε, εκεί είναι που αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια τυπική περιπέτεια του Τζέραρντ Μπάτλερ και για μισή ώρα εξακολουθούμε να το πιστεύουμε, μέχρι που ξαφνικά η ταινία μετατρέπεται σε μια τέτοια, με τον Σκωτσέζο σταρ να επιδίδεται στα γνώριμα ανδραγαθήματά του, ώστε να μπορέσουν να γλιτώσουν αυτός και ένας ντόπιος μεταφραστής που συνεργάζεται με τις δυτικές δυνάμεις, όταν ξεσκεπάζεται η πραγματική τους ταυτότητα και μπαίνουν στο στόχαστρο όλων των αντιμαχόμενων δυνάμεων, καθεμία από τις οποίες θέλει να τους αιχμαλωτίσει προς ίδιον όφελος.

 

Δεν θα υπήρχε πρόβλημα αν η ταινία ακολουθούσε ευλαβικά αυτή την action μεταστροφή, μα προσπαθεί να είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Αν ήθελε να την υπερασπιστεί κανείς, θα ισχυριζόταν ότι έτσι αναδεικνύει με έναν μετα-κινηματογραφικό τρόπο την πολιτική Βαβέλ της περιοχής, μα, με δεδομένο ότι δεν υπηρετεί πειστικά κανένα από τα είδη που ενσωματώνει στη σπονδυλωτή αφήγησή της ‒το πολιτικό θρίλερ, την action εξτραβαγκάντζα ή το μελόδραμα‒ και ότι ο σκηνοθέτης Ρικ Ρόμαν Βο (Greenland, Snitch) έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι δεν έχει ούτε μέτρο ούτε γούστο, το Kandahar καταλήγει ακόμα μία ατυχής επιλογή ενός πρωταγωνιστή που κάνει προσπάθειες εσχάτως να αναβαθμίσει τη φιλμογραφία του, αλλά με επαναλαμβανόμενα εσφαλμένες επιλογές. Κρατάς δυο ωραίες σεκάνς δράσεις, μια αναλογική αυτοκινητιστική καταδίωξη και μια «τυφλή» νυχτερινή μονομαχία με ένα… ελικόπτερο στην έρημο και σκέφτεσαι ότι μπορεί στο μέλλον κάποιος να αναζητήσει το φιλμ και να ανακαλύψει κατά λάθος το ομώνυμο, ξεχασμένο διαμαντάκι του Μοχσέν Μαλχαμπάφ από το 2001 – λογαριάζεται για όφελος.