Αυλαία για τον σπουδαίο Αλέν Ρενέ με μια ούτως ή άλλως θεατροκεντρική ταινία στο ύφος του Smoking/No Smoking και των Ιδιωτικών φόβων σε δημόσιους χώρους. Βασίζεται, όπως τα δύο πρηγούμενα, στο έργο του αγαπημένου του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Άλαν Έικμπορν, όπου στο Γιορκ της Αγγλίας (!) τρία ζευγάρια Γάλλων, που μιλάνε κανονικά γαλλικά, ξεμπροστιάζονται με αφορμή τον επερχόμενο θάνατο ενός κοινού γνωστού, του Ράιλι, ο οποίος δεν εμφανίζεται ποτέ στην ταινία. Ο Ρενέ, ο οποίος πέθανε τον περασμένο Μάρτιο στα 91 του χρόνια, ουδέποτε αγάπησε τον νατουραλισμό (να θυμηθούμε το Πέρυσι στο Μάριενμπαντ) και πειραματίστηκε ευρέως με τη φιλμική κατασκευή, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως η σύμβαση της σκηνής ξεψαχνίζει καλύτερα και αποδοτικότερα τους χαρακτήρες και τις σχέσεις, ειδικά λόγω της υπερρεαλιστικής εκφοράς και του τεχνητού περιβάλλοντος. Παρά την ευπρόσδεκτη ελαφρότητα, που εκτιμήθηκε με Αργυρή Άρκτο και Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Βερολίνου, το Αγαπώντας, πίνοντας, τραγουδώντας δεν διαθέτει ούτε ιδιαίτερο χιούμορ, ούτε αξιομνημόνευτο βάθος, συγκρίνοντάς το με την τελευταία φάση της φιλμογραφίας του και όχι με τις ταινίες του Ρενέ για τη μνήμη και την πολιτική, από τις οποίες είχε ηθελημένα απομακρυνθεί χρόνια πριν.