Το concept, η βρομιά και η πολιτική κριτική ήταν τα δυνατά σημεία του Γουές Κρέιβεν, μέχρι να έρθει ο Εφιάλτης στον Δρόμο με τις Λεύκες και o σκηνοθέτης να αποδειχθεί για μία (και δυστυχώς μοναδική) φορά στην καριέρα του εικονοκλάστης. Ενδεχομένως η ιδέα ενός μπαμπούλα που κυνηγά νεανίες στα όνειρά τους ξεκλείδωσε τη φαντασία του. Στην παράδοση των καλύτερων ταινιών του είδους, το φιλμ γεννά τρόμο και σασπένς από τον συσχετισμό μια κοινής ανθρώπινης συνήθειας ή βιολογικής λειτουργίας με την πραγμάτωση μιας απειλής: με απλά λόγια, στο σύμπαν της ταινίας αν κοιμηθείς, πέθανες – και, αλήθεια, για πόσο μπορεί να κρατηθεί ξύπνιος ένας άνθρωπος;

 

Πέρα από μερικές αξέχαστες εικόνες, με highlight το κρεβάτι που καταπίνει το θύμα και ξερνά έναν πίδακα αίματος, η ταινία γέννησε ένα διάσημο τέρας του σινεμά, τον Φρέντι Κρούγκερ, και έξι συνέχειες, εκ των οποίων δύο πραγματικά αξιόλογες, το Dream Warriors (1987) των Τσακ Ράσελ-Φρανκ Ντάραμποντ και, βέβαια, το New Nightmare (1994), με τον Κρέιβεν να επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη και να προθερμαίνεται στον μεταμοντερνισμό, προτού εξαπολύσει στα multiplex της εποχής το επιδραστικό Scream (1996).