Ο Σάιμον (Τζέιμς Μακαβόι), ένας υπάλληλος οίκου δημοπρασιών, συνεργάζεται με μια συμμορία του υποκόσμου με σκοπό την κλοπή ενός πανάκριβου πίνακα. Μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι κατά τη διάρκεια της ληστείας, ο Σάιμον ανακαλύπτει ότι έχει πάθει αμνησία και δεν θυμάται πού έχει κρύψει το ανεκτίμητο έργο. Όταν οι απειλές και τα βασανιστήρια αδυνατούν να φέρουν απαντήσεις, ο αρχηγός της συμμορίας (Βενσάν Κασέλ) προσλαμβάνει μια υπνοθεραπεύτρια (Ροζάριο Ντόσον) για να φτάσει στις πιο σκοτεινές πτυχές της ψυχής του Σάιμον. Όσο, όμως, πιο βαθιά προχωράει στο υποσυνείδητό του, τόσο περισσότερες ανατροπές θα υπάρξουν και τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας, της επιθυμίας και των παραισθήσεων θα μπλεχτούν επικίνδυνα.

Οι ταινίες με ληστείες είναι παραδοσιακά θελκτικές κινηματογραφικές παγίδες για καλούς σκηνοθέτες που κάνουν ένα ευχάριστο διάλειμμα στο Έργο τους, αλλά δεν ξεφεύγουν από το είδος και τους κώδικες ανατροπής στους οποίους υπόκεινται. Μετά τα Όσκαρ του Slumdog Millionaire, το μικρό θαύμα του 127 Ώρες και το κωμικό έπος των Ολυμπιακών του Λονδίνου, ο Ντάνι Μπόιλ κάνει τη διαφορά σε μια ταινία που ξεκινάει ως κλασικό heist movie και μετατοπίζεται πονηρά από τους άνδρες πρωταγωνιστές, τον αμνησιακό και τον κακό, στη γυναίκα-καταλύτη. Με τη δεινότητα της αφήγησης και τη ζαλιστική κάμερα του Ντοντ Μαντλ, το Trance καταπίνεται οπτικά, αλλά δεν χωνεύεται νοητικά: ακόμα κι αν δεχτείς πως το σινεμά με την πραγματικότητα μπλέκουν τα όριά τους, η συναισθηματική διακλάδωση προς όφελος της Ροζάριο Ντόσον (στον ρόλο, αν και όχι απαραίτητα στην ερμηνεία, της καριέρας της) και η σταδιακή ανάδειξή της από ανύποπτο θύμα σε μυστηριώδη παίκτη στο παζλ και τέλος σε μια εκδικητική ηρωίδα στα χνάρια των υπερ-γυναικών του Ταραντίνο είναι ένα φιλόδοξο, μακρινό σουτ που τραντάζει τα δοκάρια.