Με τις γροθιές μελανιασμένες, το χρυσό σταυρουδάκι στο στόμα, το βλέμμα ανήσυχο και το πόδι να τρεμοπαίζει νευρικά, ξέρουμε, προτού ανοίξει οποιοσδήποτε το στόμα του, ότι βρίσκουμε τον Κρίστι, τον δεκαεπτάχρονο ήρωα της ταινίας, σε οριακό σημείο. Έχοντας για ακόμα μια φορά προκαλέσει προβλήματα κι απορριφθεί από την ανάδοχη οικογένειά του, παραλαμβάνεται από τον αδερφό του, Σέιν, για να ζήσει προσωρινά στα προάστια του Κορκ μαζί μ’ αυτόν και τη σύντροφό του μέχρι την ενηλικίωσή του.

 

Κάπως έτσι (φαίνεται να) ξεκινά μια γνώριμη ιστορία κοινωνικού ρεαλισμού, με έναν ήρωα θύμα συστημικής δυσλειτουργίας και πλημμελούς πρόνοιας, αλλά ο σκηνοθέτης Μπρένταν Κάντι μεριμνά να λούσει με αχτίδες φωτός τη συννεφιά που τον περιβάλλει και να ισορροπήσει μεταξύ της σκληρότητας του δράματος και της γλυκύτητας του crowdpleaser, σαν τον Κρίστι, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι μεταξύ παραβατικότητας και μιας άλλης ζωής.

 

Παρά την επιμήκυνση της ομώνυμης μικρού μήκους, το Christy δεν πάσχει από τη συνήθη νόσο ανάλογων εγχειρημάτων – μόνο η υποπλοκή με την Άλισον Όλιβερ μοιάζει με «γέμισμα». Διαχειρίζεται τις προσφιλείς θεματικές της αδερφικής αγάπης και της δεύτερης ευκαιρίας με τρόπο που θα ικανοποιήσει το ευαίσθητο κοινό του και διεκδικεί με αξιώσεις το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου απέναντι σε βαρύτερα χαρτιά όπως το Sentimental Value και το Ιt was just an accident.

 

Μην αποχωρήσετε πριν από τους τίτλους τέλους, σας περιμένει μια ωραία, χιπχοπάδικη έκπληξη.