Ένα από τα ξαδέλφια της Μαρία Σνάιντερ, η Τζέσικα, κόρη του φιλόξενου θείου στον οποίο κατέφυγε η μετέπειτα διάσημη, τραγική πρωταγωνίστρια του «Τελευταίου Τανγκό στο Παρίσι» όταν ήθελε να αποφύγει τη μητέρα της (χωρισμένη από τον πατέρα-ηθοποιό, τη μεγάλη της αδυναμία), έγραψε το αποκαλυπτικό memoir στο οποίο βασίζεται το ιδιαίτερο, βαθύ βιογραφικό exposé της Τζέσικα Παλίντ.

 

Αναπόφευκτα, αν και σχηματικά, η λατρευτική εξάρτηση από τον πατέρα Ντανιέλ Ζελέν (Ιβόν Ατάλ) οδηγεί μαθηματικά τη Σνάιντερ στα δίχτυα του γοητευτικού, χειριστικού Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και στην υπόσχεση της καριέρας που πάντα ονειρευόταν ως συνέχεια της δουλειάς του πατέρα, με την περιβόητη σκηνή βιασμού στη μεγάλη επιτυχία με τον Μάρλον Μπράντο – τον υποδύεται σε σύντομη εμφάνιση ο Ματ Ντίλον. Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι καιροί που το «Τανγκό» παρέπεμπε στη μυθική σκηνή με το βούτυρο και στο ανεκδοτολογικό κουτσομπολιό του συνωμοτικού αιφνιδιασμού ενός Ιταλού μαέστρο κι ενός χολιγουντιανού θρύλου με σέξι αποδέκτρια μια άγνωστη Ευρωπαία στάρλετ.

 

Η στιγμή έμεινε αξέχαστη, αλλά για τους λάθος λόγους: επί χρόνια, η Σνάιντερ κραύγαζε για εκμετάλλευση στυγνή και απάνθρωπη, αλλά κανείς δεν την έπαιρνε στα σοβαρά, γιατί ήταν τζάνκι, και ενδεχομένως επειδή ήταν ομοφυλόφιλη. Η Παλίντ δίνει επιτέλους πρόσωπο σε μια θυμωμένη σκιά από το παρελθόν που έχασε τελείως τον δρόμο της μετά το «Επάγγελμα Ρεπόρτερ» του Αντονιόνι και την κατάπιαν οι προσωπικοί της δαίμονες, η πίκρα για το δίκιο που δεν έβρισκε ό,τι κι αν έλεγε, καθώς και ο συνενοχικός αποκλεισμός της, εκτός κάποιων ξεχασμένων εξαιρέσεων, από το κινηματογραφικό métier στο οποίο τόσο ήθελε να ανήκει.

 

Το ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας «Την έλεγαν Μαρία» είναι αυτό που έπεται της μοχθηρής σκηνής του σεξ με τον Μπράντο, τα βλέμματα και οι κουβέντες, πολλές μπροστά της, για το γυμνό και το θράσος της να διεκδικεί ρόλους κόντρα στη ροή της καλής κοινωνίας της προηγούμενης γενιάς, και οι απέλπιδες προσπάθειές της να αναζητήσει και να βρει ένα στέρεο κέντρο βάρους στο σινεμά και στην αγάπη μιας νεότερης γυναίκας που, όσο κι αν την κράτησε σφιχτά στα χέρια της, δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει το κενό που βάθαινε όσο περνούσε ο χρόνος. Η Αναμαρία Βαρτολομέι ήταν συγκλονιστική στο «Γεγονός», και εδώ επιβεβαιώνει πως γυμνώνει την ψυχή της για να ερμηνεύσει μια πολύπλοκη σύγχρονη τραγωδία.