Με αφορμή το αναπάντεχο εύρημα της συλλογής Γκουρλίτ (ένας μυστηριώδης άνδρας χωρίς χαρτιά, που συνελήφθη τυχαία και εξίσου συμπτωματικά και με άκρα μυστικότητα από τις γερμανικές αρχές που ήθελαν να διαπραγματευτούν, έκρυβε στο διαμέρισμά του μια απίστευτη συλλογή εξαφανισμένων επί δεκαετίες έργων τέχνης που κληρονόμησε από τον μαυραγορίτη, στην καλύτερη περίπτωση, πατέρα του), το Χίτλερ εναντίον Πικάσο, σε αφήγηση του Τόνι Σερβίλο, είναι ένα ντοκιμαντέρ που λειτουργεί ως προειδοποιητικός μύθος για τον κίνδυνο της ιδιοποίησης της τέχνης από την εξουσία μέσω της προπαγάνδας.

 

Ο Χίτλερ αγωνίστηκε να αναδείξει μια μορφή ανιαρού κλασικισμού και βουκολικής αρμονίας για να ενθαρρύνει στη διαιώνιση της άριας φυλής, διαχωρίζοντας βίαια την «όμορφη» τέχνη από κάθε νεωτερικό και μοντέρνο ρεύμα, δηλαδή απ' οτιδήποτε εκπορευόταν ή υποστηριζόταν από Εβραίους.

 

Η διακριτική καταγγελία της ταινίας είναι η απουσία σοβαρής προσπάθειας των Γερμανών να διορθώσουν και αυτά τα εγκλήματα των Ναζί, μαζί με τα υπόλοιπα, που τους πήραν χρόνια να τα αφομοιώσουν, να τα δουλέψουν και να τα ξεπεράσουν.

 

Το συγκεκριμένο ζήτημα η επίσημη Γερμανία ή το υποβιβάζει επίτηδες ή το θεωρεί έλασσον μπροστά στα πιο απτά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η ταινία δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι πρόκειται για εφάμιλλο πογκρόμ, αλλά τουλάχιστον καταγράφει τις παραλείψεις, τα κενά και τις σημαντικές απώλειες, εβδομήντα χρόνια μετά.