Ο κυνηγημένος Τζαφάρ Παναχί εξακολουθεί να μην μπορεί να γυρίσει επισήμως ταινίες στην πατρίδα του, το Ιράν. Γι' αυτό και επινοεί τρόπους να ξεφεύγει από την τιμωρία: δεν βάζει το όνομά του στους τίτλους αρχής και τέλους και δεν φαίνεται καν πως γυρίζει ταινία. Το Ταξί γυρίστηκε σε ένα κανονικό ταξί που οδηγεί ο ίδιος και πρωταγωνιστούν ο σκηνοθέτης, φίλοι και ερασιτέχνες, σε μια πλοκή επεισοδιακή, αλλά καθόλου τυχαία, σκωπτική και αυτοκριτική, γεμάτη σχόλια για τη σύγχρονη κοινωνία του Ιράν αλλά και τη δυσχέρεια ενός προσηνή, καθόλου προκλητικού ή φωνακλά καλλιτέχνη να εκφραστεί όπως νομίζει. Ο Παναχί, που πάντα βρίσκει μια φιλόξενη αγκαλιά στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, όπου δικαιώθηκε με τη Χρυσή Άρκτο πέρσι, έχει ξεπεράσει την οργή που ανέδιδε το This is not a movie και το γυρίζει στο θυμοσοφικό, πικρό χιούμορ (παίρνει αγώγι έναν τύπο που εμπορεύεται λαθραία σίριαλ και art ταινίες, από Κορέα μέχρι Αμερική και Γούντι Άλεν!), σε μια συμβολική βόλτα στην Τεχεράνη που δείχνει λίγα, αλλά αποκαλύπτει πολλά για τα ήθη και τα σκαλώματα που, μέσα στην κίνηση, παλεύει ανάμεσα στην ευγένεια και τον σκοταδισμό, με σκόρπιες χαρές και διάχυτη καταπίεση. Ένα εξαιρετικό μικρό διαμάντι από έναν κινηματογραφιστή που κάνει δημιουργική αντίσταση.