Σαν πολλές ταινίες άτσαλα ενωμένες σε μία, το τελευταίο φιλμ του Μάρκο Μπελόκιο (μια εβδομάδα αφού είδαμε το σαφώς ανώτερο προηγούμενό του Αίμα από το αίμα μου) μεταφέρεται μπρος και πίσω στον χρόνο με σκοπό να αποκωδικοποιήσει τις σκέψεις του ήρωά του για τον πρόωρο χαμό της μητέρας του, όταν αυτός βρισκόταν σε νεαρή ηλικία. Κρατώντας μέσα του αναμνήσεις από στιγμές που πέρασαν ή από εικόνες που είδαν μαζί, σαν τη σειρά τρόμου «Belphegor», οι σκηνές της οποίας μένουν χαραγμένες στη μνήμη του για χρόνια, ο νεαρός μεγαλώνει ψάχνοντας απαντήσεις για τη ζωή και τον θάνατο, γίνεται δημοσιογράφος, βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη και αναζητά βοήθεια από μια γιατρό, όταν το παρελθόν τον ξαναεπισκέπτεται. Η πορεία του όμως στη ζωή καλύπτεται από γεγονότα που έχουν ελάχιστη σύνδεση αφηγηματικά, μέχρι την αποκάλυψη ενός μυστικού (για τον ίδιο, γιατί για τον θεατή είναι ξεκάθαρο από την αρχή) που επιφέρει μια σειρά δακρύβρεχτων εξομολογήσεων. Ο Μπελόκιο έχει μικρές εύστοχες στιγμές κριτικής πάνω στην ιταλική κοινωνία, αλλά χάνονται μέσα στο γενικότερο αφηγηματικό χάος.