Πού είχαμε μείνει; Η Έλφαμπα τρέπεται σε άτακτη φυγή, παρεξηγημένη και δακτυλοδεικτούμενη από το πολύχρωμο σύμπαν, καταραμένη χωρίς ουσιαστικά να φταίει, φορτωμένη με λίγες λάθος κινήσεις. Οι πολλές καλές της πράξεις δεν φαίνεται να της δίνουν άφεση αμαρτιών. Ωστόσο, δεν το βάζει κάτω, και δεν θα ησυχάσει αν δεν απελευθερώσει τα φυλακισμένα ζώα, παύοντας από τα αμφίβολα καθήκοντά του τον τσαρλατάνο Μάγο του Οζ, που μόνο θαυμαστός και παντοδύναμος δεν είναι. Οι ισορροπίες ανάμεσα στους φίλους και τα ζευγάρια παραμένουν εύθραυστες, ενώ η Γκλίντα εξακολουθεί να λάμπει μέσα στο ροζ συννεφάκι της, ικανοποιημένη με τον ρόλο της influencer στη φούσκα που έχει φανταστεί για τον εαυτό της. Το μιούζικαλ που σκηνοθέτησε ο Τζον Τσου συνεχίζει τη διδακτική του πορεία προς το φως σε λίγο πιο ανθρώπινους ρυθμούς, όπως ορίζει η θεατρική πηγή στην οποία βασίζεται, προειδοποιώντας τους δεκτικούς θεατές πως είναι εύκολο να τους τουμπάρουν οι πλαστές εντυπώσεις και οι χαρισματικοί λαοπλάνοι – ο κόσμος ξέρει τι θα δει, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το νόημα ή απλώς για το sing-along θέαμα. Ανάμεσα στα γνωστά (με την εξαίρεση δυο καινούργιων) τραγούδια και τα παραμυθένια σκηνικά κρύβεται μια σαφής και προφανής μεταφορά για τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, με τη Σίνθια Ερίβο ως συνήθως να τραγουδά για τη ζωή της, βαθιά και δυνατά, με στόμφο και συγκίνηση που χειρίζεται έξοχα, εξαργυρώνοντας τις μεγάλες ερμηνευτικές της δυνατότητες. Η Αριάνα Γκράντε είναι πάντα γλυκιά και αστεία, έχοντας πιο αβανταδόρικο φινάλε σε σχέση με το πρώτο μέρος, ενώ ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ πρωταγωνιστεί σε ένα σαρδόνιο παρενθετικό νούμερο, το «Wonderful». Οι Ίθαν Σλέιτερ, Τζόναθαν Μπέιλι και Μισέλ Γέο είναι πιο διακοσμητικοί. Το πρόβλημα είναι πως το δεύτερο μέρος του εξαιρετικά επιτυχημένου θεατρικού μιούζικαλ μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ, ίσα ίσα για να δικαιολογήσει τις συνολικά πέντε ώρες διάρκειας, αν συνυπολογίσουμε και τις δυο ταινίες.