Όσο κι αν σπάσαμε το κεφάλι μας, δεν μπορέσαμε να θυμηθούμε αν έχουμε δει ξανά ταινία από τη Μαλαισία – οι μικρές χαρές που μπορεί να δώσει η δημοσιογραφική κάλυψη των animation Γ’ Εθνικής που κυκλοφορούν κάθε εβδομάδα στις αίθουσες με στόχο το οικογενειακό κοινό. Σε αντίθεση με πολλές αντίστοιχες ταινίες, προερχόμενες ακόμα κι από κραταιές και εύρωστες εθνικές κινηματογραφίες όπως η ρωσική, ετούτη εδώ έχει μια στοιχειώδη φροντίδα στο ψηφιακό της σκίτσο. Υπάρχει μέριμνα στον σχεδιασμό της χλωρίδας, στις φωτοσκιάσεις, στους κανόνες της φυσικής που διέπουν το σύμπαν της ταινίας.

 

Ωστόσο, αν περιμένατε κάποιο έθνικ στοιχείο, μια νότα διαφορετικότητας από τον σωρό, μάλλον θα απογοητευτείτε. Η ταινία προσπαθεί να αφουγκραστεί το ρεύμα των καιρών της, με έναν πιτσιρικά που θαυμάζει υπερήρωες, όπως ο Μπάτμαν κι ο Σούπερμαν, φαντασιώνεται πως είναι κι ο ίδιος ένας τέτοιος και του δίνεται η ευκαιρία να γίνει, σώζοντας τον νέο του τετράποδο φίλο, τον Τιγρούλη, και τα λοιπά ζώα του δάσους από τους κυνηγούς.

 

Αυτό που στην αρχή πιστώσαμε σε μια καλοδεχούμενη, straight to the point προσέγγιση, γρήγορα ανακαλύψαμε ότι είναι προϊόν μιας κάπως ανερμάτιστης αφήγησης, που με τη σειρά της πασχίζει να κουκουλώσει μια (επίσης) ανερμάτιστη πλοκή. Τα παιδάκια δεν θα περάσουν άσχημα, οι γονείς, όμως, μετά από λίγο θα γρυλίζουν σαν τιγρούληδες και θα θέλουν να φύγουν από την αίθουσα σαν αστραπή.