Σκηνοθετημένο με νεύρο από το δανέζικο δίδυμο των Χβιντ και Όλχολμ, το Shorta είναι σίγουρα μια έντονη κινηματογραφική εμπειρία. Το στυλιζάρισμά του παραπέμπει σε πρώιμο Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, χωρίς τις ενοχλητικές παρορμήσεις του, αν εξαιρέσεις τη σκηνή με τον σκύλο στο ασανσέρ. Από κει και πέρα το κατά πόσο θα σε πιάσει το στοιχείο του θρίλερ στο έργο εξαρτάται από το αν και πόσο θα νοιαστείς για τη σωτηρία των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Βλέπεις, για να λειτουργήσει το σασπένς χρειάζεται και μια έγνοια γι’ αυτόν που κινδυνεύει, να έχει κάποια θετικά στοιχεία, ακόμα κι αν είναι αρνητικός ήρωας. Είναι δύσκολο να προκαλέσεις αγωνία άνευ συναισθηματικής εμπλοκής.

 

Συν τοις άλλοις, το σκηνοθετικό δίδυμο δεν επιθυμεί μόνο να υπηρετήσει το είδος, θέλει να μιλήσει για την καταστολή, την κατάχρηση εξουσίας, τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και την περιθωριοποίηση, πέρα από τοπικούς και χρονικούς περιορισμούς. Όμως η απουσία σχολίου και η «ελβετική» σκηνοθετική προσέγγιση περιορίζουν την ταινία σε μια στείρα καταγραφή της κατάστασης. Δεν ζητάμε, φυσικά, ένα στρατευμένο θέαμα, ίσα-ίσα η διαλεκτική μέσα στο έργο είναι πάντα ευπρόσδεκτη, αλλά με τόσο καυτή θεματολογία χρειάζεται να διαφαίνεται κάπου και η στάση του δημιουργού απέναντι σε αυτό που δείχνει. Εδώ, αν παρακάμψεις το στυλιζάρισμα, η στάση των Χβιντ και Όλχολμ προσιδιάζει σε εκείνη ενός ντοκιμαντερίστα ή ρεπόρτερ. Κι αν το καλοσκεφτείς, αυτός ήταν ο πιο εύκολος δημιουργικός δρόμος.