Με τον Χίτλερ, τον Γκέμπελς και τον Χίμλερ να έχουν προλάβει να αυτοκτονήσουν σβέλτα και αστραπιαία για να μη λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους, τον φαιδρό Ρούντολφ Ες να προσποιείται αμνησία αν και κανείς δεν πίστευε στο εξωτικό παραμύθι του, κάποιους επιφανείς Ναζί να έχουν διαφύγει στη Λατινική Αμερική με πλαστή ταυτότητα και διαφορετικά πρόσωπα, αλλά και τους περισσότερους από τους αξιωματούχους που συνέλαβαν οι συμμαχικές δυνάμεις να μην έχουν ειδικό βάρος, ο Χέρμαν Γκέρινγκ απέμεινε ως το μοναδικό κελεπούρι για την περίφημη Δίκη της Νυρεμβέργης του 1946, ως δεύτερος τη τάξει μετά τον Φίρερ, ο άνθρωπος που επί δέκα χρόνια ενορχήστρωνε τη μαζική σύρραξη και γνώριζε πολύ καλά τι νόμους περνούσε, αν και παρίστανε τον υπάκουο στρατιώτη που δήλωνε πως η ευπείθειά του στον αρχηγό δεν ισοδυναμούσε πάντα με πλήρη αποδοχή των φρικαλεοτήτων που διαπράχθηκαν στο όνομα της παλιννόστησης του χαμένου γερμανικού ιδεώδους.

 

Η Νυρεμβέργη του Τζέϊμς Βάντερμπιλτ (της γνωστής οικογενείας, σεναριογράφου του Zodiac, του Amazing Spider Man και του Scream, που εδώ πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο) επικεντρώνεται στη σχέση που αναπτύχθηκε στη φυλακή μεταξύ του Γκέρινγκ και ενός στρατιωτικού ψυχιάτρου, του Καλιφορνέζου Ντάγκλας Κέλι, ο οποίος κλήθηκε να εκτιμήσει το κατά πόσον οι υψηλοί κρατούμενοι είναι ψυχικά ικανοί να παρουσιαστούν ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου και να αντιμετωπίσουν, ανάμεσα στις άλλες, τις πρωτοφανείς για τα νομικά χρονικά κατηγορίες για εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που συνέταξαν από κοινού Αμερικανοί, Γάλλοι, Άγγλοι και Σοβιετικοί, προετοιμάζοντάς τες επί μήνες, πρωτοστατούντος του εντεταλμένου νομικού Ρόμπερτ Τζάκσον.

 

Η ιστορία είναι αληθινή και διαφοροποιείται από το κλασικό δικαστικό δράμα του Στάνλεϊ Κρέιμερ από το 1961 (με πλειάδα πασίγνωστων πρωταγωνιστών και τον Μαξιμίλιαν Σελ να αποσπά Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου) – είναι λιγότερο generic, αν και εξίσου ακαδημαϊκή με τον τρόπο της. Παρότι εστιάζει στη σχέση εμπιστοσύνης που αναπτύσσεται μεταξύ του πανέξυπνου και παμπόνηρου Γκέρινγκ (Κρόου) και του ευαίσθητου, ακριβοδίκαιου Κέλι (Μάλεκ) και αποφεύγει να πραγματευθεί αποκλειστικά το Ολοκαύτωμα, η Νυρεμβέργη θίγει πολλά θέματα χωρίς να εστιάζει πάντα το ενδιαφέρον στη σύνθεσή τους. Ίσως ο πιο επίκαιρος και φλέγων παραλληλισμός του αντίκτυπου της πολύκροτης δίκης 80 χρόνια αργότερα στα σημερινά δεδομένα είναι η νομική αντιπαράθεση του γνώστη, και σχετικά ψύχραιμου κάτω από τις τεταμένες περιστάσεις, Γκέρινγκ, και των κατηγόρων που έπρεπε να στοιχειοθετήσουν μια υπόθεση ενδελεχώς, για να σταθεί επιστημονικά, ανεξάρτητα από τα αδιάσειστα στοιχεία. Ποιο είναι το «ύφασμα» της δημοκρατίας, διερωτάται η ταινία του Βάντερμπιλτ στις φωτεινές της στιγμές, και πόσο έωλες είναι οι αρθρώσεις της όταν νομοθετεί ανεπαρκώς; Θυμίζει σύγχρονη τυραννία το ζήτημα και για χάρη του αξίζει μια ματιά το παλιομοδίτικο αυτό δράμα, που επίσης ποντάρει στην ελεγχόμενη ερμηνεία του Ράσελ Κρόου, σε ένα face off με τον πιο ασταθή Ράμι Μάλεκ.