Παρά τα φθίνοντα εισπρακτικά αποτελέσματα, το trend της μετατροπής παιδικών ηρώων σε αιμοσταγείς δολοφόνους καλά κρατεί, και για πολλοστή φορά το αποτέλεσμα παραπέμπει σε αποθέωση της ταινίας-meme: ένα «αστείο» που θα μπορούσε να έχει εξαντληθεί σε μια από αυτές τις σκωπτικές εικόνες που εξελίχθηκαν σε δομικά στοιχεία της ψηφιακής μας ρουτίνας, μα ξεχειλώνεται σε διάρκεια b-movie – ευτυχώς, να λέμε· για φανταστείτε οι ταινίες αυτές να διαρκούσαν όσο η μέση υπερπαραγωγή που προβάλλεται στις αίθουσες σήμερα.

 

Στον Bambi, παραδοσιακά, μια animated εισαγωγή τοποθετεί την ιστορία στο εναλλακτικό, (και καλά) πιο σκοτεινό της πλαίσιο, κι έπειτα ξεκινά το μακελειό, που στηρίζεται κυρίως στα εφέ αποστροφής. Εδώ προστίθεται στη δράση και μια οικολογική διάσταση, με τους κακούς της υπόθεσης να είναι, ουσιαστικά, οι κυνηγοί και οι άνθρωποι που ρυπαίνουν το δάσος. Μαζί με το (εννοείται μεταλλαγμένο) ελάφι ζητούν εκδίκηση κι άλλα πλάσματα του δάσους – μια ομάδα λαγών συμπεριφέρεται όπως οι μικροί βελοσιράπτορες στο σπιλμπεργκικό Lost World. 

 

Σοφή η επιλογή των δημιουργών να τοποθετήσουν τη δράση υπό το σεληνόφως, δεδομένου πως εδώ δεν θα μπορούσαν να βάλουν ηθοποιό σε κακοφορμισμένη στολή για να υποδυθεί το τετράποδο τέρας, φαιδρή η απόπειρά τους να αντλήσουν συγκίνηση στο φινάλε, αν και ορθή, στα χαρτιά, ώστε να τιμήσουν την πηγή. Το τρομακτικότερο στιγμιότυπο της ταινίας, πάντως, είναι εκείνο το «Bambi will return» μετά αποσιωπητικών στους τίτλους τέλους.