Δεν έχουμε διαβάσει το βιβλίο της Κολίν Χούβερ, στο οποίο βασίζεται η ταινία, ελπίζουμε, ειλικρινά, να υπάρχει εκεί μέσα κάτι ιδιαίτερο στην πρόζα, κάτι στον τρόπο και στη διαχείριση του ύφους, γιατί από την κινηματογραφική διασκευή του, το περιεχόμενο μοιάζει να κινείται μεταξύ φρίκης και γελοιότητας. Ο Τζος Μπουν, υπεύθυνος για την πιο εύστοχη young adult στουντιακή απόπειρα της περασμένης δεκαετίας, του Fault in Our Stars, πιθανότατα αντιλήφθηκε ότι ο μόνος τρόπος για να βγει αλώβητος από την «ανάθεση» και η ταινία του να λειτουργήσει είναι να πάρει όσα συμβαίνουν εντελώς στην πλάκα.

 

Επειδή, λοιπόν, το ερωτικό γαϊτανάκι της ταινίας εξάρει τη δυσπιστία του μέσου θεατή και η αλληλουχία των γεγονότων πλησιάζει την αυτοπαρωδία, ο Μπουν τοποθετεί λανθάνοντα αυτοπαρωδικά στοιχεία, διευθύνει τους ηθοποιούς του σαν να παίζουν σε κωμωδία και όχι σε νεανική δραμεντί, προλαβαίνει να μας χαρίσει και μια μνημειώδη ατάκα – «το ότι υπάρχει τερματοφύλακας στο τέρμα δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να σκοράρεις», λέει η κολλητή της ηρωίδας μας στη δεύτερη, όταν εκφράζει επιφυλάξεις για το κυνήγι του αντικειμένου του πόθου της, επειδή τα έχει με άλλο κορίτσι. Και κάπως έτσι, μια ταινία στα χαρτιά πλασμένη για Χρυσά Βατόμουρα, όπως θα έγραφε παλιότερα η κριτική, μετατρέπεται σε guilty pleasure.