Στο χειροποίητο κινηματογραφικό άλμπουμ του, ο Θανάσης Βασιλείου επιστρέφει στο πατρικό του μετά τον θάνατο της μητέρας του για να κληρονομήσει και να κληροδοτήσει και σ’ εμάς τους θεατές μια σειρά από αναμνήσεις, κρυμμένες σε κάθε γωνιά του σπιτιού, και να αποκαλύψει ένα μυστικό που στοιχειώνει την οικογένειά του και, σε δεύτερο επίπεδο, τη σύγχρονη Ελλάδα.

 

Η αναγωγή από το ειδικό στο γενικό προκύπτει αβίαστα, με πολιτική συνείδηση (και ευσυνειδησία), άνευ στόμφου και διδακτικής διάθεσης προς «αφύπνιση συνειδήσεων». Η αναγωγή της (ατομικής, συλλογικής και ιστορικής) μνήμης σε δομικό στοιχείο ασφαλούς πλοήγησης στο παρόν και διαμόρφωσης του μέλλοντος απεγκλωβίζει το ντοκιμαντέρ από τα στενά όρια της απλής εξιστόρησης ενός οικογενειακού δράματος, ο εξομολογητικός χαρακτήρας ενίοτε αφοπλίζει και ο λυρισμός της voice-over αφήγησης περνά την τεκμηρίωση μέσα από το (ευεργετικό και καθαρτικό) φίλτρο της ποίησης.