«Γιατί μας το κάνετε αυτό;» ρωτούσε δεμένη στην καρέκλα η Λιβ Τάιλερ τους μασκοφόρους δολοφόνους στο πρωτότυπο Strangers. «Επειδή έτυχε να είστε στο σπίτι σας», απαντούσαν εκείνοι. Η απουσία οποιουδήποτε κινήτρου, προϊστορίας ή συνδέσμου των εισβολέων με τα θύματα στο ατμοσφαιρικό θρίλερ οικιακής εισβολής του Μπράιαν Μπερτίνο ήταν ένα από τα βασικά ατού της ταινία – η τυχαιότητα της βίας αύξανε τις ανατριχίλες.

 

Πέρα από την αξιοποίηση ενός (σχετικά) αναγνωρίσιμου horror brand name που υπήρχε στον κατάλογο της παραγωγού εταιρείας, δεν γνωρίζουμε για ποιον λόγο ο Ρένι Χάρλιν αποφάσισε να γυρίσει όχι απλώς ένα prequel αλλά ολόκληρη τριλογία Strangers και, πολύ περισσότερο, γιατί αποφάσισε να αναιρέσει το δυναμικότερο στοιχείο της, δίνοντας με τούτο το δεύτερο μέρος σαφές, σαδιστικό backstory στους εισβολείς – αναρωτιόμαστε αν στο τρίτο θα δώσει και κίνητρα.

 

Η ίδια η απόφαση για την εκπόνηση τριλογίας αποδεικνύεται ολέθρια για το δεύτερο κεφάλαιο, που πασχίζει να εφεύρει μικρά (ενίοτε και γελοία) απρόοπτα, κερδίζοντας χρόνο μέχρι να έρθει το «To be continued» και να φέρει τη λύτρωση σε όσους δεν καταφέρουν να εντοπίσουν οποιαδήποτε χάρη στα τετριμμένα κυνηγητά ενός filler «επεισοδίου».