Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη σκηνοθετεί τα δικά της σενάρια, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Στο «Harvest» διασκευάζει το φερώνυμο μυθιστόρημα του Τζιμ Κρέις από το 2013, μεταφέροντας τη δράση από την Αγγλία στη μεσαιωνική Σκωτία, στην τοπική κοινότητα ενός χωριού που αλλάζει αφεντικό, ενοχοποιεί τρεις ξένους κι ένας αγρότης που δουλεύει σε φάρμα αποφασίζει να δραπετεύσει από την ειδυλλιακή, εσωστρεφή καθημερινότητά του και να επέμβει. Όπως μας έλεγε και η σκηνοθέτις πέρσι στο Λίντο (η ταινία διαγωνίστηκε για τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας), ο φιλήσυχος και απών Γουόλτερ, ένας αιθέριος νέος άνδρας χωρίς φιλοδοξίες (ο βραβευμένος Τεξανός Κάλεμπ Λόντρι Τζόουνς, αγνώριστος στη σκωτσέζικη περσόνα που υιοθετεί εδώ), που αγαπά τη μικρή ζωή, αν και βλέπει μόνο κοντά, «δεν είναι ποτέ εκεί, δεν ξέρει πώς να ανήκει και να υπάρχει μέσα στο μονίμως μεταιχμιακό σώμα του». Οτιδήποτε νιώθει, δεν είναι ικανός να το εκφράσει. Καθυστερεί, γιατί τον προλαβαίνουν οι άλλοι, ο θάνατος, η Ιστορία που εκτυλίσσεται μπροστά του. Λειτουργεί ως καλειδοσκοπικό φίλτρο συναισθημάτων και αντιπροσωπεύει το χαοτικό, «αλτμανικό» στην αλληλεπίστρωση μπερδεμένων ήχων και τρομαγμένων βλεμμάτων μωσαϊκό πολλών χαρακτήρων στον αγροτικό του μικρόκοσμο, που συνήθως δειλιάζουν και απλώς αντιδρούν χωρίς να προηγηθεί ηθική επεξεργασία. Αποκτά συνείδηση μόνο όταν ο Κεντ, προϊστάμενος και καλύτερός του φίλος, τον προδίδει. Είναι ένα κλαρί στον χείμαρρο, η εντροπία που κανείς δεν περίμενε. 

 

Το «Harvest» κρύβει πολλές ιδέες μέσα στην επίκαιρη παραβολή που επιχειρεί, κυρίως τις καταστροφικές συνέπειες της απολιτίκ παθητικότητας σε απειλητικές περιόδους – άλλωστε, αναδρομικά μιλώντας, δεν έχουν αλλάξει πολλά, το ίδιο συμβαίνει όποτε η εξουσία ύπουλα και στρεψόδικα βάζει στο μάτι την αρπαγή της γης. Κάτι που στο ξεκίνημά του μοιάζει με folk παγανιστικό ενήλικο παραμύθι, εξελίσσεται σε γενικευμένη και φλογερή ανατροπή, αν και ενδιάμεσα υπάρχουν δραματικά αδρανή περάσματα αναμονής στον πάντα αξιέπαινο χειρισμό του κινηματογραφικού χρόνου από την Τσαγγάρη.