Οι ελληνικής καταγωγής δίδυμοι αδελφοί Φιλίππου δεν αρκούνται σε τρομακτικές ιστορίες ενηλικίωσης, αλλά τις μετατρέπουν σε τελετουργικές οδύσσειες φρίκης, πάντα με το σκηνοθετικό γούστο που ανέπτυξαν από τους πολυάριθμους πειραματισμούς τους στα μικρού μήκους youtube βίντεό τους. Μετά το ντεμπούτο τους με το Μίλα μου, που αναστάτωσε το παγκόσμιο box office και τη horror ζούγκλα, το Φέρ’ την πίσω βάζει πλώρη για τον τίτλο της πιο δυσάρεστης ταινίας στην πρόσφατη μνήμη: μετά τον θάνατο του προβληματικού πατέρα τους, δύο ετεροθαλή αδέλφια, ο κακοποιημένος Άντι (δεν το λέει, αλλά αποκαλύπτεται σταδιακά) και η Πάιπερ, η οποία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα όρασης (βλέπει μόνο μορφές και φως) καταλήγουν σε μια υπερβολικά πρόθυμη ανάδοχο, εχθρική απέναντι στο αγόρι και ύποπτα προστατευτική προς την κόρη, πρώην ειδική στην ψυχική υγεία (η Σάλι Χόκινς, σαν μανιακή σε συνεχή υποτροπή), η οποία έχει χάσει την τυφλή κόρη της από πνιγμό και επιπλέον έχει περιμαζέψει ένα αλλόκοτο, ξυρισμένο, ημίγυμνο, συνολικά παραμελημένο αγόρι με επιλεκτική αλαλία, που στέκει ματωμένο στη μέση της άδειας πισίνας κρατώντας ασφυκτικά τη γάτα του σπιτιού. Η εικόνα και μόνο του μικρού Όλι φανερώνει τι θα επακολουθήσει, με δεδομένο πως στην εισαγωγή της ταινίας παρακολουθούμε ένα παλιό βίντεο, σα να έχει κατέβει παράνομα από το dark web, μιας σύναξης ανθρώπων που υφίστανται απάνθρωπα μαρτύρια, με μια γυναίκα να κρατά την vhs κάμερα και να περιγράφει ακατάληπτες ικεσίες στα ρωσικά! Από εκεί πηγάζει το μεταφυσικό και πιο αδύναμο κομμάτι της βασανιστικής εμπειρίας δυο παιδιών στα χέρια μιας βαθύτατα διαταραγμένης προσωπικότητας (ο λόγος και η πρόθεση είναι το twist και το spoiler, που φανερώνονται σχετικά νωρίς στην αφήγηση) σε ένα θρίλερ που πλέει στον ακραίο ρεαλισμό και την ασταμάτητη βροχή. Κι ενώ οι Φιλίππου είναι ικανοί στον τρόμο χωρίς το δεκανίκι του jump scare, πολλαπλασιάζουν τις μακάβριες σκηνές αγνοώντας την αποτελεσματική τέχνη της υπόνοιας – πρέπει να δούμε κάποιον να μασάει ένα τραπέζι μέχρι ξεδοντιάσματος;;;