Αν στο Francofonia του Αλεξάντερ Σοκούροφ τα φαντάσματα του Ναπολέοντα και της Μαριάν σουλατσάρουν στο Μουσείο του Λούβρου όταν πέφτουν τα φώτα, εδώ τα φαντάσματα αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης λειτουργούν άνευ ωραρίου, το σκάνε από το ελληνικό νεκροταφείο της Τεργέστης και τριγυρνούν στην περιοχή όλο το εικοσιτετράωρο. Δεν αναφέραμε τυχαία το όνομα του Ρώσου σκηνοθέτη, καθώς η νέα ταινία του Θάνου Αναστόπουλου, της φήμης του Όλο το βάρος του κόσμου και της Τελευταίας Παραλίας, παραπέμπει σε ένα παρεμφερές δοκιμιακό σινεμά που προτίθεται να έρθει σε διάλογο με την Ιστορία, να εντοπίσει τα απομεινάρια του Διαφωτισμού και της Επανάστασης στο σήμερα, επιστρατεύοντας, ταυτόχρονα, και την μπουφονική κωμωδία που συναντάς σε κάποιες ταινίες του Μπρούνο Ντιμόν.

 

Αν και η σημειολογία μεμονωμένων σκηνών προσφέρεται για συζήτηση και η μουσική επένδυση κατορθώνει να πλέξει μια χαριτωμένη (προ)διάθεση, δυστυχώς οι σκηνές δεν βρίσκονται σε… διάλογο μεταξύ τους, ενώ η μεταχείριση των ιδεών έχει έναν λανθάνοντα πλατωνισμό, υπό την έννοια ότι υπάρχουν σε έναν κόσμο πέρα από τον χώρο, τον χρόνο και, προς μεγάλη μας λύπη, την κινηματογραφική οθόνη. Αναξιοποίητα μένουν και δύο από τα πιο κινηματογραφικά πρόσωπα που διαθέτει η «εθνική ομάδα υποκριτικής», ο Γιώργος Χωραφάς και η Πηνελόπη Τσιλίκα.