Αν και μερίδα του κοινού δεν θέλει να ακούει για καραντίνες, λογαριάζοντας την περίοδο εκείνη ως ό,τι χειρότερο τους έχει συμβεί –μακάριοι οι άνθρωποι του δυτικού κόσμου–, η συγκεκριμένη συνθήκη ανοίγει ένα σωρό προοπτικές στους κινηματογραφικούς δημιουργούς. Στο ιταλικό Muori di Lei, ο Στέφανο Σάρντο μοιάζει να επικαλείται (ακουσίως) τον δικό μας Γιώργο Πανουσόπουλο, με τον κλεισμένο στο διαμέρισμα ήρωα να παρακολουθεί από το παράθυρο τη γοητευτική γειτόνισσα, μα δεν τον μέλει ούτε η ηδονοβλεψία, ούτε ο ερωτισμός, ούτε η σύνθεση μιας ωδής στη ζωή που δεν έζησες – εκείνο το «αν» που είχαν συμπυκνώσει υπέροχα οι Stereo Nova στον στίχο «από έναν Εξώστη μού έδειχνε μιαν άλλη ζωή». Όλα τους είναι αφορμή ώστε να ξετυλίξει μια αφήγηση που τραβά διαρκώς το χαλί κάτω από τα πόδια του θεατή, αλλά πρόκειται για κλασική περίπτωση δημιουργίας που θέλει να απολαύσει τους καρπούς της επίδρασης ενός σεναριακού twist στο κοινό, αγνοώντας την τέχνη του χτισίματός του. Παρακολουθείται μόνο ως ένοχη απόλαυση, υπό την έννοια ότι περνάμε καλά σε βάρος της και όχι μαζί της.