Η τελευταία γενιά που πρόλαβε τον Τζόζεφ Λόουζι ως γνωστό μεγάλο δημιουργό ήταν εκείνη που ενηλικιωνόταν στις αίθουσες μέσα στα ’80s. Να πεις ότι το σινεμά του είναι πια ξεχασμένο θα ήταν ευφημισμός, σπάνια θα δεις να γράφονται για τον Λόουζι έστω και δύο γραμμές, ακόμα και σε εξειδικευμένα έντυπα του εξωτερικού. Το «Δυστύχημα», η μία από τις τρεις συνεργασίες του με τον Χάρολντ Πίντερ, έρχεται για να θυμίσει την περίπτωσή του. Ταξικότητα, αρσενικός ανταγωνισμός, επιθυμία και εσωτερική σήψη σε ένα έργο περισσότερο αίσθησης και ατμόσφαιρας παρά πλοκής και αφήγησης, το οποίο ίσως απογοητεύσει μερικούς με την «ιδιοτροπία» του, μα θα γοητεύσει εκείνους που θα αφεθούν στη ραθυμία του και θα απολαύσουν σκηνές σαν αυτή μιας ερωτικά φορτισμένης βαρκάδας, όπου ο πόθος εκδηλώνεται (και εκτονώνεται) μόνο μέσα από βλέμματα ή από εκείνο που συμβαίνει στο βάθος.