Bασισμένο στο ομώνυμο, επιτυχημένο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Αζάρ Ναφίσι, το φιλμ ακολουθεί την ηρωίδα καθώς επιστρέφει από τη Δύση για να διδάξει σε ιρανικό πανεπιστήμιο και πέφτει πάνω στην ισλαμική επανάσταση και στην παγίωση του θεοκρατικού καθεστώτος του Αγιατολάχ Χομεϊνί που κατέστησε το Ιράν της εποχής ένα από τα χειρότερα μέρη στον κόσμο για να ζει μια γυναίκα. Χωρισμένο σε κεφάλαια που βρίσκονται σε συνάρτηση με το εκάστοτε βιβλίο –όπως θα διαπιστώσετε, δεν διαβάζουν μόνο τη Λολίτα στην Τεχεράνη, για την ακρίβεια ξεκινούν με τον Υπέροχο Γκάτσμπι– και με χρονικές αναδρομές, το φιλμ επιχειρεί φιλόδοξα να αναδείξει την τέχνη και, πιο συγκεκριμένα, τη λογοτεχνία σε πυρήνα ελευθερίας, πρώτα προσωπικής και έπειτα συλλογικής.

 

Ο συσχετισμός ανάμεσα στην λογοτεχνική πηγή, την προσωπική εμπειρία και το συλλογικό δράμα δεν προκύπτει πάντοτε εύστοχος, τόσο δραματουργικά όσο και νοηματικά, ενώ η δραματοποίηση παραπέμπει στον τρόπο Δυτικών, αβαρών crowdpleasers που κάποτε η κριτική αποκαλούσε «ακαδημαϊκές ταινίες». Οι αναλογίες με το σημερινό σκληροπυρηνικό καθεστώς εύλογες, οι προθέσεις είναι αδιαπραγμάτευτα ευγενείς, ανεξαρτήτως των καταβολών της παραγωγής και του σκηνοθέτη, ο μαγνητισμός και το πρωταγωνιστικό χάρισμα της Γκολσιφντέχ Φαραχανί παραμένουν ευλογία για οποιαδήποτε ταινία εμφανίζεται, αλλά το τελικό αποτέλεσμα στηρίζει την (περιορισμένη) γοητεία του αποκλειστικά στη δυναμική του θέματος και όχι σε εκείνη του κινηματογραφικού του τρόπου.