Τι θα συνέβαινε αν ένας στρέιτ Ροκ Χάτσον πάθαινε εμμονή σε βαθμό απαγωγής με την όχι ακριβώς αειπάρθενη αλλά πρώην πορνοστάρ Ντόρις Ντέι, σε μια κατάσταση ομηρίας όπου η Ωραία και το Τέρας συναντούν το Σύνδρομο της Στοκχόλμης και το love story ανάμεσα στον ερωτύλο ψυχάκια και την ευάλωτη ηθοποιό αποκτά σαδομαζοχιστικές επιπλοκές, όσο κι αν ο Πέδρο Αλμοδόβαρ αρνείται την αναγωγή στο BDSM;

 

Το «Δέσε με» είναι αναπόφευκτα σινεφίλ, λατρευτικό προς το μελοδραματικό Χόλιγουντ και ανατρεπτικό ως προς τις ρομαντικά κωμικές του δομές, αλλά δεν διστάζει να ανακατέψει τρόμο με αναφορές στον Ρομέρο και στο «Body Snatchers» με την τρέλα της πρώτης περιόδου του Ισπανού σκηνοθέτη στην αποδρομή της δεκαετίας του ’80. Πέρα από εναλλακτική κωμωδία για την επιθυμία και αλληγορική σάτιρα για τα δεσμά του γάμου, είναι μια τολμηρή, συχνά ριψοκίνδυνη πρόταση για την έλξη, ακροβατώντας στην οπτική των δύο φύλων. Ο Ρίκι τροφοδοτείται από μια φαντασίωση κανονικότητας, πιστεύοντας πως θα προσαρμοστεί σε μια καινούργια φυλακή με αντεστραμμένους όρους. Συνηθισμένη σε σκληρή ζωή και ένα πολυετές φλερτ με τις ακρότητες, η Μαρίνα ξυπνά στον εφιάλτη των εθισμών που (νομίζει πως) άφησε πίσω, με μια έξτρα συνθήκη που δεν αντιλαμβάνεται άμεσα πόσο κακοποιητική είναι.

 

Θα γυριζόταν σήμερα με αυτό το φινάλε, που ανακουφίζει, αλλά δεν ικανοποιεί όσους γυρεύουν έναν φεμινισμό με καθαρές γραμμές, το «Δέσε Με»; Μάλλον όχι, ούτε με όλο το χιούμορ του κόσμου – που εδώ είναι λιγότερο εύστοχο από αυτό στις «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» και στις πρώτες κωμωδίες του Αλμοδόβαρ, όπως η «Λούσι» και οι «Αμαρτωλές Καλόγριες». Τουλάχιστον, όμως, ο Αλμοδόβαρ, πριν από την ωριμότητα του «Όλα για τη μητέρα μου», και κυρίως του αριστουργηματικού «Μίλα της», δεν ξεχνά ποτέ τη λαχτάρα της αγάπης στο επίκεντρο της πρόκλησης και έχει έναν συγκινητικά ατελή Αντόνιο Μπαντέρας και τη Βικτόρα Αμπρίλ εντελώς μέσα στον ρόλο της, για να υπηρετούν διασκεδαστικά το δραματικό ρίσκο