Στο πρώτο της ντοκιμαντέρ η Άντρεα Άρνολντ στρέφει τον φακό της σε μια αφανή και αθόρυβη εργάτρια, τη Λούμα, μια αγελάδα που προσφέρει αγόγγυστα το γάλα και τα πουλάρια της στην τροφική αλυσίδα μέσα από μια σκληρή διαδικασία παραγωγής και άχαρου καθημερινού μόχθου.

 

Η βραβευμένη με Όσκαρ Βρετανή κινηματογραφίστρια κρατά τα προσχήματα (δεν κρίνει, ούτε παρεμβαίνει), όχι όμως και τις αποστάσεις: η κάμερα παρακολουθεί στενά το ζωντανό στα άχαρα καθήκοντά του σε διάστημα ετών, σε ένα χρονικό παρατήρησης με πολλά υποκειμενικά στοιχεία.

 

Παρά τον ρεαλισμό που επιδιώκει, της είναι αδύνατο να αντισταθεί στον λυρισμό που χαρακτηρίζει το έργο της, κατευθύνοντας την ουσιαστικά καταθλιπτική αυτήν ταινία σε έναν σπαρακτικό στη νομοτέλειά του κύκλο. Ο στόχος της είναι να μας προσκαλέσει να διακρίνουμε τη συνείδηση μιας πειθήνιας ψυχής που ωστόσο (συν)αισθάνεται πίσω από ένα απρόσωπο περιβάλλον σκόρπιους ήχους και την υποψία της ελεύθερης φύσης τόσο κοντά στη χρήσιμη για εμάς φυλακή της Λούμα.