Ο Ματέο Γκαρόνε του Γκομόρα καταπιάνεται με τον «ιερό» Πινόκιο του Κάρλο Κολόντι και καταφέρνει να προσδώσει νατουραλισμό στην ιστορία του ξύλινου αγοριού και του ασυνάρτητου πατέρα του, διατηρώντας τον ρεαλισμό της φτωχής Ιταλίας της περιφέρειας και τον παραμυθένιο πυρήνα μιας πολύπλοκης αλληγορίας.

 

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι αποδεικνύεται απείρως πιο ώριμος ως Τσεπέτο σε σχέση με τον άστοχο, σε τόνο και ηλικία, Πινόκιο που είχε ενσαρκώσει πριν από χρόνια. Εδώ μας υπενθυμίζει πόσο συγκινητικός και αληθινός μπορεί να γίνει όταν αποφεύγει τη μπουφόνικη υπερβολή ‒κραυγάζοντας υπερήφανα «έγινα πατέρας» στη γειτονιά‒ και μεταδίδει σπλαχνική χαρά και μια αίσθηση του θαύματος που χρειάζεται συναισθηματικά αυτή η περιπετειώδης συνάθροιση των σταθμών στη ζωή ενός ασυνήθιστου αγοριού, που το ανυπάκουο υπερεγώ του τον οδηγούσε σε απερίσκεπτες και επικίνδυνες διδαχές από αλληγορικούς κηδεμόνες στο διάβα του.

 

Η ταινία έκανε διεθνή πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου μετά την επιτυχημένη προβολή του στις ιταλικές αίθουσες τα περασμένα Χριστούγεννα και τιμήθηκε για τα εντυπωσιακά οπτικά εφέ, σκηνικά και κοστούμια με τα βραβεία David di Donatello.