Κόλαση είναι η επανάληψη, συνηθίζουμε να λέμε, κι έτσι όπως έχει δομηθεί η εργασιακή (και όχι μόνο) καθημερινότητα στον αναπτυγμένο και τον αναπτυσσόμενο κόσμο, ίσως βρισκόμαστε ήδη σε αυτή – ή τουλάχιστον σε μια προσομοίωσή της. Εν μέρει στην απόληξη αυτής της παραδοχής διαμορφώνεται η εφιαλτική λούπα στην οποία εγκλωβίζεται ο κεντρικός ήρωας. Ο τελευταίος, έπειτα από ένα επιθετικό γεγονός στον συρμό κι ένα απρόσμενο, αγχωτικό τηλεφώνημα, βρίσκεται αναγκασμένος να λύσει μια σειρά από γρίφους ώστε να περάσει άλλες επτά εξόδους, να εντοπίσει την «Έξοδο 8» και να αποδράσει από έναν σταθμό μετρό βγαλμένο από τη Ζώνη του Λυκόφωτος.

 

Δεν σταματά εκεί η υποβλητική ταινία του Γκένκι Καουαμούρα, που στηλιτεύει την παρεπόμενη απομόνωση και τον εγωκεντρισμό που συνοδεύει το κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο, μετουσιώνει τον φόβο εξημέρωσης ενός αρσενικού σε αγριευτικές βινιέτες τρόμου και αξιοποιεί το εύρημα της επανάληψης ώστε να μεταδώσει την αίσθηση του ανοίκειου και να μετατρέψει την παραμικρή αλλαγή σε πηγή ανησυχίας – λίγα πράγματα μας τρομάζουν όσο η αλλαγή, άλλωστε. Ταυτόχρονα, ο Καουαμούρα αντιστρέφει κιουμπρικικά τη βασική αρχή του horror σινεμά ότι ο φόβος πηγάζει από τις σκιές και το σκοτάδι, λούζοντας στο φως τους επαναλαμβανόμενους διαδρόμους της (κυριολεκτικής και μεταφορικής) υπόγειας φυλακής του ήρωα. 

 

Σπάνια περίπτωση ευτυχούς μεταφοράς video game στη μεγάλη οθόνη και must προβολή για τους φίλους του φανταστικού.