Υποτίθεται πως η επέτειος γάμου της Έλεν και του Πολ, μιας καθηγήτριας πανεπιστημίου και ενός ταλαντούχου σεφ με τέσσερα ενήλικα, έξυπνα, μορφωμένα παιδιά, θα ήταν χαρμόσυνο γεγονός, μια παραδοσιακά πολιτισμένη, ετήσια βεγγέρα επιβεβαίωσης της ευτυχίας του ζευγαριού και απολαυστικής εφαρμογής καυστικών επιχειρημάτων. Έλα όμως που, ανάμεσα στα ποτά και τα πειράγματα, στο πάρτι (και στην εξίσωση) μπαίνει η μέλλουσα σύζυγος του μονάκριβου γιου με απωθημένα εξουσίας και ήδη στα σκαριά ένα πολιτικό μανιφέστο με τον βαρύγδουπο, αν και τόσο πιασάρικο τίτλο «Αλλαγή», ικανό να ανατρέψει την αμερικανική δημοκρατία! Η μητέρα τη γνωρίζει από φοιτήτρια, αλλά η αγωγή της δεν της επιτρέπει, όπως πολύ θα ήθελε, να την ξεριζώσει σαν θανάσιμο ζιζάνιο. Την ανέχεται λαμβάνοντας τις απαραίτητες αποστάσεις, αλλά ο λαϊκισμός δεν εξαφανίζεται με προσευχές…

 

Η Επέτειος μάς προειδοποιεί για τον κίνδυνο μιας ύπουλης διάβρωσης της κοινωνικής δομής σε μια κατάσταση που σταδιακά επιδεινώνεται, ξεκινώντας από την πυρήνα μιας οικογένειας ζυμωμένης με φιλελεύθερες αρχές. Σκηνοθετεί ο Πολωνός Γιαν Κομάσα, που είχε υπογράψει το πολύ ενδιαφέρον Corpus Christi, υποψήφιο για Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας τη χρονιά που σάρωσε ο Μπονγκ Τζουν Χο με τα Παράσιτα. Εδώ ξεκινά με μια ευνομούμενη Αμερική όπου μια δεμένη οικογένεια μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και παθιασμένα συμφωνώντας αφ’ υψηλού για τις προοδευτικές ιδέες της και καταλήγει στην οργουελική δυστοπία του Τραμπ και του ICE με corporate χαφιέδες και χαμογελαστούς καταδότες. Η Νταϊάν Λέιν μετά βίας προσπαθεί να συγκρατήσει την έκπληξη μπροστά στη φασιστική αλλαγή που πρεσβεύει η νύφη της, ενώ ο Κάιλ Τσάντλερ ισορροπεί για χάρη της οικογενειακής ενότητας.

 

Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και η Επέτειος δυστυχώς θέλει να θίξει τα πάντα και να το τραβήξει στα άκρα, χωρίς να πείθει πως αυτοί οι χαρακτήρες υπάρχουν πραγματικά. Οι μετα-αποκαλυπτικές προθέσεις της είναι διαυγείς, όμως έχει την ατυχία να κυκλοφορεί αμέσως μετά το Μια μάχη μετά την άλλη, που καλύπτει την αντίσταση κατά της τυραννίας βαθιά, συγκινητικά και πολύ πιο κινηματογραφικά – δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης.