Ένα franchise που εδώ και χρόνια μοιάζει να έχει εξαντληθεί (ήδη η τριλογία φαινόταν υπερβολική) δίνει το πέμπτο του προϊόν, με την Κέιτ Μπέκινσεϊλ να αναγκάζεται να θυμίζει με voice over την ιστορία του χαρακτήρα της για όσους από τους εναπομείναντες φαν την έχουν ξεχάσει. Σε αυτό το σκέλος της αιώνιας μάχης βρικολάκων και λυκανθρώπων, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν φρέσκες ιδέες, επιστρατεύονται τεχνικές ανακύκλωσης. Οι ίδιοι ήρωες ξαναμπλέκουν σε ίδιες περιπέτειες, υποσχόμενοι πως το κάνουν για μια τελευταία φορά γιατί η χρονική στιγμή το απαιτεί, με αποτέλεσμα να βλέπουμε κάτι που θυμίζει κυρίως σαπουνόπερα, προσαρμοσμένη στον κόσμο που μελετά. Για να ξεχαστεί αυτή η μανιέρα, υπάρχουν πολλές μάχες, χωρίς όμως αξιομνημόνευτα ευρήματα μέσα τους, ενώ, όταν επανέλθει επιτέλους η ισορροπία, υπάρχει και η αναμενόμενη υπόσχεση στο τέλος για μια πιθανή νέα συνέχεια – η μάχη, όπως είπαμε, είναι αιώνια, το ίδιο μπορούν να είναι και οι ταινίες που την καταγράφουν.