Λόγω της γήρανσης του πληθυσμού και της αυξανόμενης αδυναμίας του κράτους να συντηρήσει όσους δεν συνδράμουν ενεργά το ΑΕΠ, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας ανακοινώνει ένα σχέδιο με την κωδική ονομασία Πλάνο 75, το οποίο θα έκανε περήφανο τον Μάλθους, τον οικονομολόγο του 18ου αιώνα που πίστευε ότι επειδή ο πληθυσμός αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και η παραγωγή τροφίμων με αριθμητική, τα κράτη οφείλουν να αυξήσουν τεχνητά τα ποσοστά θνησιμότητας χρησιμοποιώντας ως «εργαλεία» την πείνα, την ασθένεια και τον πόλεμο. Σύμφωνα με το Πλάνο 75, ηλικιωμένοι εβδομήντα πέντε ετών και άνω που δεν θέλουν να επιβαρύνουν άλλο τον προϋπολογισμό και τους συμπολίτες τους μπορούν να επιλέξουν την οδό της ευθανασίας, λαμβάνοντας προηγουμένως 1.000 δολάρια ως… ανταποδοτική παροχή για τις υπηρεσίες τους.

 

Αν και το παραπάνω σενάριο παραπέμπει σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, κανένα στοιχείο sci-fi δεν βρίσκεις στην ταινία της Τσι Χαγιακάουα, που παρουσιάζει ένα τοπίο γνώριμο. Εστιάζοντας σε τρεις χαρακτήρες, έναν από κάθε μέτωπο, ώστε να αποδώσει πολύπλευρα τη στάση της σύγχρονης καπιταλιστικής μηχανής απέναντι σε άτομα τρίτης ηλικίας, το φιλμ σοκάρει όχι με την κλινική του γραφή ή με γλαφυρούς θανάτους αλλά με την κατάδειξη της πλήρους αποστασιοποίησης των αρχών και των κοινωνικών μελών από την (υποτιθέμενα) ύψιστη οικουμενική αξία, την ανθρώπινη ζωή.

 

Αν και μέρος της δραματουργίας στηρίζεται στη γιαπωνέζικη ιδιοσυγκρασία και στη μακρά ιστορία αυτοθυσίας του γιαπωνέζικου λαού στο όνομα μιας ανώτερης εξουσίας, η ταινία παρουσιάζει καθολικό ενδιαφέρον, καθώς μπορεί να μην έχει καταρτιστεί ακόμα αντίστοιχο σχέδιο δράσης στον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά, όπως καλά γνωρίζουμε, πράξη μπορεί να συνιστά και η αδράνεια. Και είναι τέτοια η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και η αδιαφορία για τα γηραιότερα μέλη του πληθυσμού, που θα πίστευες ότι η έναρξη αντίστοιχων προγραμμάτων δεν συνιστά μια μακρινή δυστοπία αλλά μια ζοφερή, σιωπηρά αποδεκτή πραγματικότητα.