Άνοιξη 1958. Η Rose Pamphyle (Ντεμπορά Φρανσουά) είναι είκοσι ενός, ζει σ’ ένα χωριό με τον γκρινιάρη, χήρο πατέρα της και είναι αρραβωνιασμένη με τον γιο ενός μηχανικού. Η μόνη της προοπτική δείχνει να είναι η ήσυχη, ανιαρή ζωή της νοικοκυράς. Όμως η νεαρή Rose έχει διαφορετικές προσδοκίες. Καταφθάνει στη Lisieux της Νορμανδίας, όπου περνάει από συνέντευξη για μια θέση γραμματέως και τα πάει μάλλον άσχημα. Παρ όλα αυτά, η εκπληκτική ταχύτητα με την οποία δακτυλογραφεί δίνει στον χαρισματικό Louis Echard (Ρομέν Ντιρίς), το υποψήφιο αφεντικό της, την ιδέα να την προπονήσει για μεγάλους διαγωνισμούς δακτυλογράφησης. Η Rose θα φτάσει μέχρι τη Νέα Υόρκη, για να διεκδικήσει τον τίτλο της πιο γρήγορης δακτυλογράφου στον κόσμο. Αλλά η αγάπη για τους διαγωνισμούς αρχίζει να βάζει εμπόδια στην ίδια την αγάπη...

Άλλη μια απόπειρα του γαλλικού σινεμά να αποτίσει φόρο τιμής στον αμερικανικό κλασικό κινηματογράφο, μετά την ανέλπιστη επιτυχία του Artist, και μάλιστα με τον ίδιο διευθυντή φωτογραφίας, τον τελειομανή Γκιγιόμ Σιφμάν, ο οποίος αυτήν τη φορά παίζει με τα χρώματα και τις φόρμες για να αποδώσει όσο πιο γουστόζικα και λαχταριστά μπορεί την ατμόσφαιρα των κομεντί της Ντόρις Ντέι και του Ροκ Χάντσον - την ίδια στιγμή που η νεοφερμένη πρωταγωνίστρια Ντεμπορά Φρανσουά ακροβατεί ανάμεσα στην ενεργητική, καπατσοσύνη της ξανθιάς της διπλανής πόρτας Ντέμπι Ρέινολντς και τη λεπτεπίλεπτη αθωότητα της άπιαστης Όντρεϊ Χέμπορν. Όσο κι αν είναι μυαλωμένη και σπουδαγμένη η τεχνικολόρ αναφορά στο ρομάντσο παρεξηγήσεων και στη μάχη των φύλων που διέδωσαν οι Αμερικανοί τη δεκαετία του ’50, τόσο φαντάζει ως γυμναστική επίδειξη ελαφρού κι ελαφρώς ξεχειλωμένου περιεχομένου το εύρημα του διεθνούς δαχτυλογραφικού αγώνα μεταξύ των γραμματέων, και της ερωτικής συμπλοκής ανάμεσα στον λιγόψυχο Πυγμαλίωνα και στη χαρισματική υφισταμένη του (μια ντροπαλή σταχτοπούτα/Σαμπρίνα, ξαναμμένη μπροστά στα πλήκτρα της γραφομηχανής της). Εκεί που η ταινία ξεδιπλώνει τις αναμφισβήτητα χαριτωμένες αρετές της, αμέσως γίνεται ένα μηχανικό συνονθύλευμα από κινηματογραφικά τρικ και το αποτέλεσμα δείχνει επαγγελματισμό, σαν καλοπροπονημένο σπρίντερ που βλέπει την πλάτη του Μπολτ. Ενδεχομένως διότι ο Ντιρίς και η Φρανσουά δεν είναι ο Πεκ και η Χέμπορν, και ο Ρουενσάρ δεν είναι ο Γουάιλερ.