Οι όψιμοι θαυμαστές του γκρουπ ίσως απογοητευτούν, αλλά οι λάτρεις μιας πρωτότυπης, ουσιαστικής και αντί-glamorous βιογραφίας θα πηδήξουν από τη χαρά τους. Ο Ίαν Κέρτις, μυθικός πλέον για την επίδρασή του στη σύγχρονη μουσική και την αυτοκτονία του το 1980, δεν απεικονίζεται ως Θεός που εν σοφία εποίησε τα έργα του, αλλά σαν ένας άνθρωπος με μύρια συν και πλην, βίαιες μεταπτώσεις και βαριές σιωπές, στιγμές έμπνευσης και πλήρους κατατονίας, σκηνικής ενέργειας και υπαρξιακών αδιεξόδων. Το πρίσμα της ταινίας έρχεται από τη χήρα του, που έγραψε το βιβλίο Touching from a Distance. Η Ντέμπορα Κέρτις ήταν η γυναίκα που ο Ίαν γνώρισε και ερωτεύτηκε πριν τον βρει η παρενέργεια της δημιουργίας, της φήμης και της φυγόκεντρης δύναμης μιας άλλης, πιο εξωτικής και αιθέριας ύπαρξης. Η ζωή τους ήταν μια βαρετή, γκρίζα, προαστιακή αντι-σαπουνόπερα και ως τέτοια τη σκηνοθετεί, σε αποκαλυπτικό ασπρόμαυρο, ο Κόρμπιν, πολύπειρος δημιουργός βιντεοκλίπ, που προς τιμήν του δεν κολάζεται από τον πειρασμό μιας πιο φανταχτερής και στρεβλής ανάμνησης. Μοναδικό διάλειμμα, ο σπαστικός χορός του Κέρτις στη σκηνή, που ξόρκιζε με την εκρηκτική του μεταδοτικότητα τη βαθιά του κατάθλιψη. Γι' αυτό και η ταινία είναι βασικά ένα «δράμα κουζίνας», όπως ονόμαζαν παλαιότερα τις παρόμοιες ταινίες του βρετανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ‘60. Σαν τον Ανεμοστρόβιλο των Παθών, χωρίς το στιλιζάρισμα και τον ερμηνευτικό τονισμό της εποχής. Η Σαμάνθα Μόρτον είναι όπως πάντα καταπληκτική - με την αυταπάρνηση και το εκκωφαντικό της σβήσιμο σε κάθε της ρόλο, πέφτουμε στο παράπτωμα να την ξεχνάμε, μόνιμα και απαράδεκτα, στις λίστες με τις σύγχρονες μεγάλες ηθοποιούς. Η αποκάλυψη είναι ο νεόκοπος Ράιλι. Εκτός από την τρομερή του ομοιότητα με τον Κέρτις, αποδίδει πλήρως την απολογητική απόγνωση της άνισης συμπεριφοράς, καθώς και την αβοήθητη ματιά ενός επιληπτικού και ψυχικά ευάλωτου ανθρώπου, που άγεται και φέρεται από την ευγενική του συστολή και τη συνειδητοποίηση πως η πρωτόφαντη μέθη και η γεύση του έρωτα έχουν ημερομηνία λήξης γι' αυτόν. Μπράβο του.