Οι μακάβριες ζωγραφιές της μικρής Άμπερ προκαλούν αναστάτωση στη σχολική τάξη, αλλά, προς έκπληξη του χήρου πατέρα της, δεν ανησυχούν καθόλου τη διορισμένη ψυχοθεραπεύτρια. Αντίθετα, η ανησυχία θα έρθει για τους ίδιους, όταν το μπλοκ με τις ζωγραφιές της Άμπερ θα βρεθεί στον βυθό μια λίμνης μαγικής, που αναγεννά ό,τι ρίξεις μέσα και θα ζωντανέψει τα αλλόκοτα σκίτσα της.

 

Με τον Τόνι Χέιλ, ειδικευμένο σε σπαρταριστά μπουφονικές φιγούρες, εδώ σε σπάνιο (πιο) δραματικό ρόλο, το «Sketch» παραπέμπει στο σινεμά της Amblin, το οποίο ισορροπούσε με επιδεξιότητα ανάμεσα στο παιδικό θέαμα και στον (οικογενειακής συσκευασίας) τρόμο και έπλαθε περιπέτειες που αναγεννούσαν θαυμαστά την παιδική αμφιθυμία απέναντι στο άγνωστο, με την περιέργεια πάντοτε να υπερνικά τον φόβο. Οι ταινίες εκείνες δεν αποτελούσαν μόνο προθάλαμο για πιο ενήλικες συγκινήσεις ανάλογης ιδιοσυγκρασίας, αλλά είχαν και παιδαγωγική αξία, ήθελαν να πυροδοτήσουν συζητήσεις ανάμεσα σε παιδιά και γονείς και όχι μόνο να απασχολήσουν τα πρώτα για δύο ώρες, ώστε να ησυχάσουν οι δεύτεροι – μια λειτουργία καθόλα ευπρόσδεκτη, ενίοτε και θεάρεστη, για να μην παρεξηγηθούμε και να είμαστε και ειλικρινείς.

 

Ναι, είναι εμφανής η απουσία ενός βιρτουόζου πίσω από τον φακό, ικανού να κάνει την περιπέτεια συναρπαστική, να διογκώσει το μέγεθός της και να γραπώσει τον θεατή από τον γιακά, αλλά η ταινία αποζημιώνει με ευφάνταστα πλασματάκια και καλόψυχα μηνύματα γύρω από ένα δύσκολα διαχειρίσιμο συναίσθημα για όλες τις ηλικίες – εκείνο του θρήνου.