Ρεφορμιστής γαρ, ο Ενρίκο Μπερλίνγκουερ δεν είναι καθολικά αγαπητή φιγούρα στους οπαδούς των απανταχού κομμουνιστικών παρατάξεων – το αντίθετο. Υπήρξε, όμως, ηγέτης του δημοφιλέστερου κομμουνιστικού κόμματος στον δυτικό κόσμο, επιχείρησε τον εκσυγχρονισμό, συγκρουόμενος με τις αυταρχικές πρακτικές του σοβιετικού καθεστώτος, και διέγνωσε ότι, πέραν του δρόμου της σύγκρουσης, υπάρχει και εκείνος της σύγκλισης.

 

Από τον τίτλο γίνεται σαφές ότι η ταινία παίρνει θέση υπέρ του βιογραφούμενου, ωστόσο παραμένει μια προσεγμένη κινηματογραφική πηγή σύγχρονης ιταλικής (και ευρωπαϊκής) ιστορίας, εκτιμώντας ότι η αδυναμία ευόδωσης των καλών προθέσεων και η επιμονή στη σύγκρουση από ομοϊδεάτες άλλων κρατών, ιδίως από τη «μαμά» Σοβιετική Ένωση, έφεραν τη νεοφιλελεύθερη κόλαση, που με κατά τόπους, ευπρόσδεκτα μεν, αλλά δυστυχώς μικρά «διαλείμματα», μαστίζει τον πλανήτη μέχρι σήμερα. Σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη του Αντρέα Σέγκρε, ο Έλιο Γκερμάνο καθιστά κατανοητούς τους λόγους που η προσωπικότητα του Μπερλίνγκουερ άσκησε γοητεία σε τόσο μεγάλο μέρος του ιταλικού πληθυσμού και έφυγε δικαίως από τα φετινά βραβεία Νταβίντ ντι Ντονατέλο –τα ιταλικά Όσκαρ– με το Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου.