«Ορθάνοιχτη η Αγία Γραφή, μερόνυχτα δουλεύουν οι γιατροί, μα η θεραπεία της αγάπης ποτέ δεν θα βρεθεί», λέει ο Λέοναρντ Κοέν στο «Ain’t no Cure for Love» του, λιγότερο άγαρμπα από τον τρόπο που απέδωσε τους στίχους στα ελληνικά ο υπογράφων – κατά τα σοφά λόγια της Τζόντι Φόστερ στο φινάλε του Contact, έπρεπε να είχαν στείλει έναν ποιητή. Διόλου τυχαία, αυτό το τραγούδι επέλεξε ο Σεσκ Γκάι, ένας Καταλανός μετρ της ελαφριάς αστικής κομεντί, ως επίκληση στην αυθεντία, για να υπογραμμίσει το επιμύθιο που θα κατακτήσει μετά κόπων και (ερωτικών) βασάνων η κεντρική ηρωίδα, η Εύα.

 

Πενήντα ετών, παντρεμένη επί χρόνια με τον ίδιο άντρα, η Εύα αφήνει τη Βαρκελώνη για επαγγελματικό τριήμερο στη Ρώμη. Εκεί, το δωμάτιό της επικοινωνεί με εκείνο πρόσφατα χωρισμένου άντρα, Αργεντινού κι επίσης κατοίκου Βαρκελώνης. Το meet cute, όπως αποκαλούμε το χαριτωμένο ευτράπελο της πρώτης γνωριμίας στις ρομαντικές κομεντί, φέρνει μια ωραία βραδιά, ερωτικά φορτισμένη μα σεξουαλικά ατελέσφορη, με την υποσχετική μιας συνέχειας. Κι ενώ περιμένουμε ότι αυτή η συνέχεια θα αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της ταινίας, ο Γκάι στρέφει την κατεύθυνση αλλού, στην προσπάθεια της Εύα να ερωτευτεί ξανά.

 

Έχουμε συνηθίσει το ευεργέτημα του «μπερδέματος» να αναγνωρίζεται κυρίως σε νεαρότερες ηλικίες. Μια γυναίκα σαν την Εύα «θα έπρεπε» να είναι «κατασταλαγμένη» κατά τα «χρηστά» ήθη –πολλά τα εισαγωγικά, σε ένδειξη διαμαρτυρίας– μα αλίμονο, η νόσος του έρωτα χτυπά απρόβλεπτα, με τους δικούς της όρους, άνευ διακρίσεων, ηλικιακών και μη. Τα είπε και ο Κοέν, δεν υπάρχει θεραπεία για τον έρωτα, άρα ούτε και σχετική συνταγή. Η πονηριά του Γκάι είναι ότι, καθώς η Εύα αναζητά μάταια αυτήν τη συνταγή, δεν παρουσιάζεται ως μια παντελώς άπειρη γυναίκα που μαθαίνει για πρώτη φορά, μα ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο οργανισμός της ανέπτυξε αντισώματα, με τον καιρό εξασθενούν. Ο χρόνος φέρνει, μοιραία, μια σχεδόν ακαδημαϊκή αποστασιοποίηση από το βίωμα – πάντα μέχρι την επόμενη φορά.

 

Ο σκηνοθέτης Γκάι γνωρίζει πώς να υφάνει διάθεση ευφορική, ο σεναριογράφος λογαριάζει ότι η ηλικία της μπερδεμένης ηρωίδας αρκεί για να δώσει ώθηση στο εγχείρημά του και κινείται δυο ταχύτητες πιο κάτω –δυστυχώς, φαίνεται να έπιασε κορυφή με τη γλυκόπικρη κορυφή του Truman (2015)– στο τέλος, όμως, βγαίνουν και οι δύο νικητές, μαζί και ο θεατής, με μια γλυκύτατη τελική σκηνή, βεβαιωτική της σύμπτωσης ως μόνης ερωτικής σταθεράς, αλλά φέρουσας υποσημείωσης σημαντικής: χρειάζεται κι ευνοϊκές συνθήκες η σύμπτωση, και για να παραχθούν πρέπει, ενίοτε, να βάλουμε το χέρι μας εμείς. Ή οι εντιμότατοι φίλοι μας.