Με δεδομένη τη δημοφιλία δίσκων όπως το «Πάρτυ των Στρουμφ» στα ’80s, υποθέτουμε ότι λίγοι από τους ενήλικες θα διαμαρτυρηθούν για το στοιχείο του μιούζικαλ σε αυτήν τη νέα κινηματογραφική εξόρμηση της αγαπητής μπλε κολεκτίβας, έστω κι αν οι μελωδίες εδώ συγχρονίζονται με τον ήχο της εποχής και δεν συνάδουν με το ηχοτοπίο του στρουμφοσύμπαντος, τουλάχιστον όπως το έχουν συνηθίσει τα αυτιά τους. Περισσότερο δυσάρεστη ενδέχεται να αποδειχτεί η απόπειρα των δημιουργών να αφουγκραστούν, ταυτόχρονα, και τις σύγχρονες κινηματογραφικές τάσεις, εμπλέκοντας τα στρουμφ σε μια πολυσυμπαντική αφήγηση αταίριαστη με τη σύμφυτη απλότητα του έργου του Πεγιό και κάπως καθυστερημένη, ερχόμενη σε μια εποχή που το κοινό μοιάζει να έχει μπουχτίσει λίγο με την ανάδειξη της συνδεσιμότητας των φιλμικών κινηματογραφικών συμπάντων σε ύψιστη αρετή μιας μπλοκμπάστερ δημιουργίας. Ωστόσο, τα μικρότερα παιδιά μάλλον θα τη στρουμφίσουν με την ταινία – και υποθέτουμε πως αυτό ήταν το ζητούμενο.