Στις αρχές του 21ου αιώνα, κάπου μέσα στον σωρό από νεανικές ταινίες τρόμου άνευ φιλοδοξιών, ξεπήδησε το Final Destination. Με σενάριο βασισμένο σε αναξιοποίητη ιδέα για επεισόδιο των «X-Files», το φιλμ αντικαθιστούσε τις συνήθεις φιγούρες με άνορακ και κελεμπίες που σφαγίαζαν νεολαίους, τοποθετώντας στη θέση τους έναν αόρατο εχθρό, τον Θάνατο αυτοπροσώπως, που μηχανεύεται απίθανους τρόπους για να πάρει όσους ξεστράτισαν από το αρχικό σχέδιο. Όπως όλες οι καλές ιδέες τρόμου, η συγκεκριμένη παίρνει την (κατά βάση) παρηγορητική ιδέα του θανάτου ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου και τη διαβάζει αλλιώς. Αν ο Θάνατος μας παίρνει αιφνίδια και απρόκλητα στο όνομα αυτού του Σχεδίου, τότε δεν μπορεί παρά να είναι μια σαδιστική οντότητα, την οποία οφείλουμε να ανταγωνιστούμε.

 

Η επιτυχία της πρώτης ταινίας γέννησε σταδιακά μια μυθολογία, με την οποία έπαιξαν οι συνέχειες, και γέννησε και κάποιους κανόνες λειτουργίας, τους οποίους ο εκάστοτε δημιουργός κάμπτει προκειμένου να μας εκπλήξει. Οι συνέχειες αύξησαν, επίσης, τον παράγοντα του χαζοχαρούμενου χιούμορ, κάποτε με οικτρά αποτελέσματα – η τέταρτη ταινία της σειράς δεν βλέπεται. Το σκηνοθετικό δίδυμο πίσω από την έκτη αυτή ταινία δεν επιχειρεί θεαματικές αλλαγές στη συνταγή, αλλά έχει κάποιες ιδέες για να τη βελτιώσει. Συστήνει το μοτίβο της κληρονομικής διαδοχής –ο θάνατος είναι μια ασθένεια κληρονομική άλλωστε– και εφευρίσκει εξωφρενικά set-pieces χωρίς να βασίζεται μόνο στο γραφικό και γλαφυρό punchline τους. Τουναντίον, σε κάθε σχετική σκηνή συστήνονται 5-6 απειλητικά αντικείμενα, τα οποία αξιοποιούνται υπομονετικά ώστε να ενταθεί χιτσκοκικά η εκκρεμότητα – πόσο ευπρόσδεκτο, σε μια κινηματογραφική εποχή που, σώνει και καλά, πρέπει όλα να γίνονται βιαστικά. 

 

Ομολογουμένως, η επίμονη προσφυγή στο CGI και στα χαβαλετζίδικα δεσμά της ανάθεσης κάποτε λειτουργούν σε βάρος και όχι υπέρ του αποτελέσματος – αν και το αλά Τεξ Έιβερι ξεπάστρεμα ενός διαβολόπαιδου είναι, μάλλον, ο αγαπημένος μας θάνατος σε ολόκληρο το franchise. Αλλά, στο τελικό ζύγισμα, προκύπτει ένας λαχταριστά αιματηρός multiplexάδικος χαβαλές, αναμφίβολα καλύτερος από οποιαδήποτε συνέχεια της απέθαντης αυτής σειράς τρόμου.