Το είδος της ρομαντικής κομεντί είναι ευπαθές ακριβώς διότι αντιμετωπίζεται ως φόρμουλα, ενώ στην ουσία του είναι κανονικό δράμα με χαρακτήρες – απλώς με λίγο παραπάνω χαμόγελο. Στα χέρια ευαίσθητων σκηνοθετών, όπως η Χολοφσένερ, η οποία γνωρίζει να συμπιέζει τον χρόνο λόγω της τηλεοπτικής της πείρας, το κέντρο βάρους πέφτει όχι στην αγχώδη, μηχανική αναζήτηση της κωμικής κατάστασης αλλά στην κυμαινόμενη ανθρώπινη φύση που ούτως ή άλλως περιλαμβάνει τα πάντα, από μοναξιά και πόνο μέχρι τη φυσική ανάγκη για ανώδυνες κουβέντες. Οι κουβέντες που ανταλλάσσονται στο Εκεί που δεν το περιμένεις παραείναι αρκετές και κάποια στιγμή σταματάνε, για να ξεκολλήσουν από το πρωτόκολλο οι διαζευγμένοι πρωταγωνιστές που ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν τις κόρες τους για το κολέγιο. Ο Γκαντολφίνι και η Ντρέιφους βρίσκονται στα πρώτα στάδια της γνωριμίας τους, γενικά τα πάνε καλά, με εγκράτεια, χημεία και κατανόηση, αλλά τον κρίσιμο αναγνωριστικό γύρο δηλητηριάζει άθελα της η Κάθριν Κίνερ, η πρώην σύζυγος του Γκαντολφίνι, η οποία κάνει μασάζ με την Ντρέιφους και σταδιακά της αποκαλύπτει όλα τα τρωτά σημεία του άνδρα με τον οποίο ξόδεψε πολλά χρόνια από τη ζωή της. Αντί να αποχωρήσει από τη διαφαινόμενη φιλία με την πρώην, η Ντρέιφους παραμένει γιατί είναι περίεργη και φοβισμένη και ρισκάρει να χάσει τον άνθρωπο για τον οποίο νοιάζεται, με τον οποίο γελάει και πολύ πιθανό να βρει στο πρόσωπο του έναν σπάνιο σύντροφο, όχι τέλειο βέβαια, αλλά συμβατό και απτό. Το σενάριο είναι τρυφερό και γλυκό, πολύ κοντά στην αμερικανική νοοτροπία της πολιτικής ορθότητας της κοινωνικής επαφής που εξελίσσεται σε οικεία, ερωτική γνωριμία. Γίνεται οικείο και σε μάς, διότι κατανοεί πλήρως την αμηχανία του μεσήλικα μπροστά στην αλλαγή και την απόφαση, τη δεύτερη ευκαιρία που από τη θεωρία περνάει στην πράξη, μέσα από το βιωματικό φίλτρο της αμφιβολίας. Ο Γκαντολφίνι, στον τελευταίο του ρόλο, είναι στιβαρός, αλλά η πραγματική δύναμη είναι η Ντρέιφους που γνωρίσαμε από τον Σάινφελντ και το Saturday Night Live.