Στον Dr. No του Τέρενς Γιανγκ ακούμε τον απεσταλμένο της ΜΙ6 να λέει το όνομα του ήρωα και έπειτα εισχωρούμε μαζί του στο καζίνο και φτάνουμε στο τραπέζι. Εκεί βλέπουμε πρώτα τα χέρια του και έπειτα την πλάτη του. Η παρτίδα συνεχίζεται, ακούμε τη φωνή του να ρωτά το όνομα της πεντάμορφης συμπαίχτριας απέναντι και μετά, όταν εκείνη επιστρέφει την ερώτηση, έρχεται το κοντινό στο πρόσωπο. Το φρύδι ανασηκώνεται, το τσιγάρο ανάβει και μια βαριά φωνή, που προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να κρύψει τα τραχιά σκοτσέζικα σύμφωνά της, εξαπολύει στο ανυποψίαστο κοινό μια φράση που έμελλε να στοιχειώσει τα κινηματογραφικά τους όνειρα: «Μποντ. Τζέιμς Μποντ».

 

Για έμφαση, θα μπορούσαμε να γράψουμε ότι είναι λες και ο Τέρενς Γιανγκ είχε ταξιδέψει στο μέλλον και γνώριζε ότι συστήνει στο φιλοθεάμον κοινό κάτι μυθικό. Μήπως, όμως, έγινε μυθικό ακριβώς επειδή αυτός ο ικανότατος επαγγελματίας γνώριζε πώς να προσδώσει τέτοια διάσταση στους ήρωες της οθόνης; Οι έμπειροι σινεφίλ μπορείτε να θυμηθείτε, για παράδειγμα, πώς κινηματογραφεί τους Τσαρλς Μπρόνσον και Τοσίρο Μιφούνε στο Red Sun (1971). 

 

Και, βέβαια, το παραπάνω δεν είναι το μοναδικό θρυλικό στιγμιότυπο της ταινίας. Υπάρχει κι εκείνη η σκηνή που ο 007 ξυπνά στην παραλία από μια θηλυκή φωνή που τραγουδά «Under the Mango Tree», για να δει την Ούρσουλα Άντρες ως αναδυόμενη Αφροδίτη από τη θάλασσα – χρόνια μετά, το Casino Royale (2006) θα επιχειρούσε μια χαριτωμένη επίκληση με τον Ντάνιελ Κρεγκ στη θέση της Άντρες. Υπάρχει και η επίσκεψη του henchman Άντριου Ντόσον στο ημιφωτισμένο αρχηγείο του Δόκτορος Νο, με την κατηγορηματική φωνή του τελευταίου να δίνει εντολές και να εκτοξεύει απειλές άνευ παραμικρού συναισθήματος. 

 

Ω ναι, μπορεί ο Τέρενς Γιανγκ να τελειοποίησε τη συνταγή και να σχεδίασε το πατρόν για το αειθαλές franchise στην αμέσως επόμενη ταινία, το From Russia with Love (1963), ωστόσο η βάση στήθηκε στο Dr. No. Θα δούμε μπράβο που παλεύει με αλιγάτορες κι έχει λαβή σιδερένιας δαγκάνας, αρχικακό με τεχνητά χέρια και κρυμμένο λημέρι σε ιδιωτικό νησί, γυναικείους χαρακτήρες με αδιανόητα ονόματα –την Ούρσουλα Άντρες τη λένε Ηoney Ryder– κι έναν κεντρικό ήρωα κομψό, άτρωτο για τους αντιπάλους του κι ακαταμάχητο για το άλλο φύλο. 

 

H πρώτη περιπέτεια του Bond viveur –pun intended– προκρίνει την κατασκοπεία έναντι της δράσης και θυμίζει σε σημερινούς σκηνοθέτες, της εποχής τού «θα το φτιάξουμε στο post-production, μωρέ», τι σήμαινε κάποτε μεράκι, επιδεικνύοντας περήφανα την επιμέλεια κάθε της κάδρου ξεχωριστά, αλλά και πώς η κινηματογραφική μουσική μπορεί να αναβαθμίσει τις εικόνες. Δεν είναι μόνο το πασίγνωστο θέμα του Τζον Μπάρι –πάγια υποσχετική απολαυστικού σινεμά απόδρασης– αλλά και η συνολική δουλειά του: προσέξτε την αντίστιξη στη σκηνή της αράχνης. Εδώ, στην κοσμοπολίτικη αύρα συνεισφέρουν και οι Calypso ήχοι που συνοδεύουν το ταξίδι του πράκτορος 007 στην Καραϊβική.

 

Ξαναβλέποντας τον Dr. No για τις ανάγκες του παρόντος, ελπίζουμε ότι ο πράκτωρ 007 θα πραγματοποιήσει την κλασική υπόσχεση των τίτλων τέλους και θα επιστρέψει στα θερινά σινεμά – η σταδιακή επανέκδοση όλης της σειράς φαντάζει, ξαφνικά, μια θαυμάσια ιδέα που ελπίζουμε να υλοποιήσει η διανομή.