Αν και με συνεχή, ενιαίας λογικής κοντινά πλάνα, η Αλίς Ντιόπ διατηρεί σταθερή συναισθηματική απόσταση από τους πρωταγωνιστές μιας ιστορικής δίκης, κυρίως από τη σενεγαλέζικης καταγωγής κατηγορούμενη για παιδοκτονία στη μικρή γαλλική πόλη Σεντ Ομέρ που δανείζει τον τίτλο στο ντεμπούτο της σκηνοθέτιδας στη μυθοπλασία ‒ απέσπασε τον Αργυρό Λέοντα στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας, χάνοντας από τη Λόρα Πόιτρας.

 

Πέρα από το κοινωνικό σκάνδαλο και τους μηχανισμούς της ηθικής ταύτισης, η Ντιόπ υιοθετεί το βαθιά ανήσυχο βλέμμα μιας καθηγήτριας που παρακολουθεί και μελετά τη δίκη για να ξεδιπλώσει τη φαινομενολογία της νομικής διαδικασίας και τους πολιτιστικούς προβληματισμούς της, με έμφαση στη σημειολογία μιας γυναίκας που βάλλεται, με πλημμελή έγνοια για το background και τις πραγματικές προθέσεις πίσω από την εύκολα εννοούμενη ειδεχθή πράξη της. Στην ψυχρή αφήγησή της οι προθέσεις της Ντιόπ αποκτούν συχνά κινηματογραφική σπίθα, εκτός από το αναμφίβολο θεωρητικό τους ενδιαφέρον.