Το παρασκήνιο των γυρισμάτων και την παγκόσμια πρεμιέρα του Μην ανησυχείς, αγάπη μου απειλεί να εξουδετερώσει την όποια ποιότητα της ταινίας. Αφού η Ολίβια Γουάιλντ παρέλαβε τα χαρτιά του διαζυγίου της από τον Τζέισον Σουντέικις επί σκηνής πριν από λίγο καιρό, παραμονές της έναρξης του 79ου Φεστιβάλ Βενετίας ο Σάια Λαμπέφ, ο οποίος βρέθηκε στη Γαληνοτάτη με άλλη ταινία, ξέσπασε με δηλώσεις του, απαντώντας στη σκηνοθέτιδα πως δεν απολύθηκε αλλά παραιτήθηκε αυτοβούλως και την έφερε προ των ευθυνών της με μια ευγενική και μαζί αυστηρή δήλωση, ισχυριζόμενος πως οι δυο τους ξέρουν πολύ καλά τους λόγους για την, τέλος πάντων, απομάκρυνσή του από τον ρόλο που κατέληξε στον Χάρι Στάιλς, τον νυν σύντροφο της Βρετανή.

 

Σαν να μην έφταναν αυτά, η συμπρωταγωνίστρια του Στάιλς στην ταινία Φλόρενς Πιου αντιλήφθηκε πως μυρίζει μπαρούτι στις τάξεις των δημοσιογράφων και ενώ όλοι νόμιζαν πως θα απέφευγε ολωσδιόλου τη Βενετία, αποφάσισε να έρθει, να περάσει από το κόκκινο χαλί και να παραστεί στην επίσημη προβολή στη Sala Grande, αλλά προτίμησε να προσπεράσει τη συνέντευξη Τύπου, πετώντας το μπαλάκι στο «ζεύγος».

 

Έμπειρη και ψύχραιμη, η Γουάιλντ έκανε τάκλιν στην ερώτηση για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, κατηγόρησε έμμεσα τις ταμπλόιντ φήμες που τροφοδοτούν το διαδίκτυο και ευχαρίστησε τη Φλόρενς Πιου (τη χαρακτήρισε «δύναμη»), που ξέκλεψε μια μέρα για να τους κάνει παρέα στην πρώτη γιορτή της ταινίας τους, αλλά και τον Ντενί Βιλνέβ, που της έδωσε ρεπό από τα γυρίσματα του Dune. Ενωμένοι μπροστά στα φλας, αν και φαίνονταν σαν ξένοι στην ίδια πόλη στις φωτογραφίες της Mostra, έβαλαν τα καλά τους: η Γουάιλντ ντύθηκε στα κίτρινα, ο Στάιλς επέλεξε ’70s μακριούς γιακάδες και η Πιου στραφτάλιζε με περηφάνια, θέλοντας να διατρανώσει πως η ταινία είναι πάνω της, κάτι που είναι αλήθεια, γιατί με το σούσουρο κανείς δεν το είχε καταλάβει μέχρι να τη δει! Και σαν να μην έφταναν αυτά, συνέβη και το spitgate από τον Στάιλς προς τον Πάιν ‒αμφότερες οι πλευρές απέρριψαν την κίνηση ως μη γενόμενη‒ και η πρεμιέρα επιτέλους ολοκληρώθηκε με ανάλαφρο επεισοδιακό τρόπο, όπως περίπου εκτυλίσσεται και η πλοκή του Μην ανησυχείς, αγάπη μου.

 

Πρόκειται για ένα θρίλερ που ξεκινά απατηλά, με τον Στάιλς και την Πιου στο Παλμ Σπρινγκς των ’60s με τα εμβληματικά μοντερνίστικα σπίτια στην έρημο και τα πολύχρωμα κάμπριο, ένα ζευγάρι ανάμεσα στα πολλά που μοιράζονται μια ειδυλλιακά καταναλωτική καθημερινότητα, όπου οι άνδρες εργάζονται σε ένα άκρως απόρρητο πρότζεκτ και οι γυναίκες τους σκοτώνουν τον χρόνο τους ως νοικοκυρές και μανάδες, πίνοντας μαρτίνι και κουτσομπολεύοντας γύρω από την πισίνα τους, κάτω από τον καυτό ήλιο. Η ευτυχία της Άλις ωστόσο διακόπτεται από εφιαλτικές φλασιές και ο Τζακ την καθησυχάζει με σεξ ή ανακουφιστικά γλυκόλογα. Το παράδειγμα της παρανοϊκής γειτόνισσας που έχασε το παιδί της μυστηριωδώς, επειδή παρέβη έναν από τους αυστηρούς κανόνες της μυστικοπαθούς εταιρείας, δεν είναι παρά ένας κακός οιωνός για το τι θα επακολουθήσει.

 

Η Γουάιλντ στήνει ένα επιτραπέζιο θρίλερ γυναικείας ενδυνάμωσης και στριφογυρίζει απότομα το ταμπλό για να αιφνιδιάσει και να εντυπωσιάσει τους θεατές στην τρίτη και σαφώς πιο αδύναμη, αδέξια πράξη. Η Πιου ξεχύνεται με δύναμη και υπερβάλλει, ενώ ο Στάιλς στέκει με αξιοπρέπεια σε έναν ρόλο που αναδεικνύει τη φωτογένειά του, αν και δεν απαιτεί πολλά παραπάνω από μια υποστηρικτική παρουσία δίπλα στη γυναίκα του που πάσχει και αντιδρά στον μοχθηρό χειριστή του παιχνιδιού, δηλαδή τον ακραιφνώς δαιμονικό Κρις Πάιν, ο οποίος την προκαλεί συνεχώς σε λεκτικές μονομαχίες και λάγνους υπαινιγμούς.

 

Εύλογα η καλύτερη στιγμή του Στάιλς είναι ο γλυκόπικρος θρίαμβος της προαγωγής του, όταν το αφεντικό του του ζητά να χορέψει σαν αρκούδι για να διασκεδάσουν οι καλεσμένοι. Εκεί δείχνει πόσο άρχοντας είναι στη σκηνή και πώς η κίνηση τον βοηθά αβίαστα στην έκφραση του συναισθήματος. Ο νεαρός που έδωσε υπόσχεση καριέρας και στην υποκριτική στη Δουνκέρκη του Κρίστοφερ Νόλαν ίσως έχει την ευκαιρία να δείξει κατά πόσο μπορεί να διανύσει το τόξο ενός ολοκληρωμένου χαρακτήρα στο επερχόμενο γκέι δράμα My Policeman, ωστόσο το Μην ανησυχείς, αγάπη μου (μια «φασαρία» που μάλλον όλοι οι εμπλεκόμενοι δεν ευχήθηκαν να εξελιχθεί έτσι) δεν ήταν η ταινία του.