Ο Πολωνός σκηνοθέτης Γιέρζι Σκολιμόφσκι είχε πει κάποτε πως ο μόνος λόγος που κάνει σινεμά είναι για να αρέσουν στον ίδιο και μόνο οι ταινίες που σκηνοθετεί. Δεν είμαι σίγουρος γιατί του πήρε 15 χρόνια να αυτοϊκανοποιηθεί κινηματογραφικά - μάλλον το πάθος του για τη ζωγραφική τον απορρόφησε τελείως. Οι Τέσσερεις Νύχτες με την Άννα είναι ένα εικαστικά πολύ προσεγμένο έργο, κρύο και σχεδόν κλινικό, με έμφαση στην ωραία μουσική του Μάικλ Λόρενς και τις δυνατές ερμηνείες. Στη μέση, μια ιστορία εμμονής και ηθικής αμηχανίας. Ο ήρωας, ένας Λεόν που δουλεύει σε επαρχιακό νοσοκομείο, όλη μέρα στο κρεματόριο χωρίς ενδιαφέροντα και σκοπό, ζει και αναπνέει για να παρακολουθεί, εν αγνοία της φυσικά, τη νοσοκόμα Άννα. Όταν η τελευταία πέφτει θύμα βιασμού, την ερωτεύεται παράφορα, όντας μάρτυρας της τραυματικής σκηνής. Προσπαθεί να της το δείξει και ακόμη κι όταν καθίσταται ύποπτος για την αποτρόπαια πράξη, τα αισθήματά του γι' αυτήν δεν μειώνονται. Πάθος με σιγαστήρα, εμμονοληψία στα όρια της αρρώστιας, γκρίζα και άχαρη ζωή στο περιθώριο, έρωτας χωρίς αποδέκτη, πράγματα που λίγο πολύ έχουμε δει. Πρόκειται για ταινία σκηνοθεσίας και ατμόσφαιρας, φτιαγμένη με σίγουρες κινήσεις και την αυτοπεποίθηση ενός δημιουργού που ήθελε να πει μια ιστορία με το δικό του τρόπο και να επιμείνει στον τρόπο περισσότερο από ό,τι στο αποτέλεσμα.