Από τους τίτλους αρχής όπου φωτογραφίες με προσωπικότητες της ελληνικής Ιστορίας αντιπαρατίθενται σε αντίστοιχες κομβικών στιγμών της εποχής της κρίσης ξεκινά ένας καφενειακός διαχωρισμός ανάμεσα σε ήρωες και λαμόγια, λογική που διακατέχει την αναχρονιστική αφήγηση που θα ακολουθήσει.

 

Εκεί θα συναντήσουμε γιαγιά με πορτρέτο του Στάλιν στον τοίχο του σπιτιού της, άνεργες νέες κοπέλες που μιλούν αφύσικα και δυσκολεύονται να φτιάξουν διαλόγους της προκοπής, συνταξιούχο χωροφύλακα και ψιλικατζή χαφιέ της Ασφάλειας και κομμάτια ενός ερασιτεχνικού πισωγυρίσματος στη μετεμφυλιακή Ελλάδα σε μια προσπάθεια χοντροκομμένης δήλωσης ότι τίποτα δεν άλλαξε από τότε.

 

Ακόμη και αλήθεια να είναι αυτό, στο σινεμά άλλαξαν πολλά, ακόμη και στις no budget ταινίες, για να ανέχεται κάποιος το συγκεκριμένο χιούμορ, δηλαδή μια σειρά από κακοφωτογραφημένα, κακομονταρισμένα και κυρίως λαϊκιστικά σκετς που συστήνονται δίχως ντροπή ως σουρεαλιστική κωμωδία.